Âlimler, elfâz-ı küfrün küfür ve inkâr sonucunu doğurması için bazı şartların mevcudiyetini gerekli görmüşlerdir. İlk şart, kullanılan ifadenin küfrü gerektirdiği hususunda âlimlerin ittifak etmiş olmasıdır. Bunlar da genellikle zarûrât-ı dîniyyeden herhangi birini inkâr etmeyi amaçlayan lafızlardır. Ayrıca elfâz-ı küfrü kullanan kişinin mükellef olması, sarhoşluk veya uyku halinde bulunmaması, küfür lafzını herhangi bir zorlama ve tehdit altında olmadan isteyerek ve kasten söylemesi de şarttır. Âlimlerin çoğunluğu, söylediği sözün küfre götürdüğünü bilmeyen ve elfâz-ı küfrü hata sonucu telaffuz eden kimsenin kâfir olmayacağı görüşünde birleşmiştir.

Ancak şaka yapmak veya eğlenmek amacıyla elfâz-ı küfürden olduğu hususunda ittifak edilen sözleri sarf eden kişinin en azından kazâî açıdan kâfir sayılacağı kabul edilmiştir. Böyle bir durumda yapılacak olan da tecdidi iman ve tecdidi nikah işlemleridir. Fakat soruda geçen zahiri manası kast edilmeyen lafızlar bundan müstesnadır. Zira bu ve benzeri sözlerde helali haram saymak kast edilmeyip mecazi olarak sakıncalı olmayan manalar kast edilebilmektedir. Dolayısıyla sakıncalı olmayan mecazi anlamların kast edildiği sözler küfrü mucip lafızlar olarak değerlendirilmez.