Temettu haccı, aynı yılın hac ayları içinde önce umre yapıp ihramdan çıktıktan sonra yeniden hac için ihrama girerek yapılan hacdır. Temettu haccı yapacak olanlar, mikat sınırında veya daha önce umreye niyet ederek ihrama girerler. Umre yaptıktan sonra ihramdan çıkarlar. Daha sonra zamanı gelince hac için ihrama girerler. Haclarını eda ettikten sonra ihramdan çıkarlar.Özellikle, kurban bayramının yaklaştığı günlerde, izdihama yol açma tehlikesi bulunup Harem bölgesine yeni gelen hacıların umrelerini yapmalarını sıkıntıya sokacaksa, temettu haccı yapanların ikinci bir umre yapmaması daha uygun olur. Bunun yerine çokça tavaf yapmaları tavsiye edilir. Bununla birlikte temettu haccı yapan kişinin, hacdan önce yaptığı ilk umreden sonra umre yapamayacağını söyleyen fakihler bulunmaktadır. Ancak bazı Hanefî eserlerinde, kurban bayramı günleri dışındaki diğer günlerde umre yapmanın caiz olduğu hükmüne istinaden, temettu haccı yapan bir kişinin, ihramdan çıktıktan sonra nafile tavaf yapabileceği gibi umre de yapabileceği belirtilmektedir.^[1]

İbni Abidin’in konu ile alakalı ibaresi şöyledir; metnin ifadesine göre, temettu haccı yapan kişi umre ihramından çıktıktan sonra ihramsız kimselerin yapabildiği her şeyi yapabilir, hacca kadar arzu ederse dilediği kadar tavaf yapabildiği gibi ayrıca umre de yapabilir. Ancak Fethul’Kadir ibaresinden de anlaşıldığı gibi Lubab kitabında bu kişinin umre yapamayacağı ifade edilmiş ve bunun sebebi de bu kişinin ihramdan çıktıktan sonra Mekkeli hükmünde olduğu ve Mekkelinin ise hac aylarında umre yapamayacağı hatırlatılmıştır. Ancak Bahr ve diğer Hanefi kaynaklarında; Mekkeli için hac aylarında umre yapma yasağının hac yaptığı takdirde geçerli olduğu ifade edilerek itiraz edilmiştir.

ﺃﻓﺎﺩ ﺃﻧﻪ ﻳﻔﻌﻞ ﻣﺎ ﻳﻔﻌﻠﻪ اﻟﺤﻼﻝ، ﻓﻴﻄﻮﻑ ﺑﺎﻟﺒﻴﺖ ﻣﺎ ﺑﺪا ﻟﻪ ﻭﻳﻌﺘﻤﺮ ﻗﺒﻞ اﻟﺤﺞ، ﻭﺻﺮﺡ ﻓﻲ اﻟﻠﺒﺎﺏ ﺑﺄﻧﻪ ﻻ ﻳﻌﺘﻤﺮ: ﺃﻱ ﺑﻨﺎء ﻋﻠﻰ ﺃﻧﻪ ﺻﺎﺭ ﻓﻲ ﺣﻜﻢ اﻟﻤﻜﻲ ﻭﺃﻥ اﻟﻤﻜﻲ ﻣﻤﻨﻮﻉ ﻣﻦ اﻟﻌﻤﺮﺓ ﻓﻲ ﺃﺷﻬﺮ اﻟﺤﺞ ﻭﺇﻥ ﻟﻢ ﻳﺤﺞ، ﻭﻫﻮ اﻟﺬﻱ ﺣﻂ ﻋﻠﻴﻪ ﻛﻼﻡ اﻟﻔﺘﺢ. ﻭﺧﺎﻟﻔﻪ ﻓﻲ اﻟﺒﺤﺮ ﻭﻏﻴﺮﻩ ﺑﺄﻧﻪ ﻣﻤﻨﻮﻉ ﻣﻨﻬﺎ ﺇﻥ ﺣﺞ ﻣﻦ ﻋﺎﻣﻪ ﻭﺳﻴﺄﺗﻲ ﺗﻤﺎﻣﻪ. (رد المحتار: ٢/٥٣٧)

---

Kaynakça:

[1] İbn Âbidîn, Minha, II, 389; İbn Âbidîn, Reddü’l-muhtâr, III, 564