Silâhla avlanma silâh kapsamına giren avlanma aletlerinin özellikleri ve bunlara bağlanan hükümler:

1. Avlanmada kullanılan silâhın, avın bedenini parçalayıcı (kesici, delici), yaralayıcı özellikte olması ve vücuduna nüfuz etmesi, kan akıtması gerekir (tüfekle atılan saçma ve kurşun gibi). Avcı, avı vurduktan sonra kesmek için ölmeden yetişemese de av, yara aldığı ve Allah’ın ismi anılmış olarak vurulduğu için helal olur.

2. Ava atılan bıçak ve kılıç darbesi onun bir organını vücudundan ayırırsa av yenir. Çünkü bu şekilde avda bir yaralama meydana gelmiştir ve bu onun boğazlanması gibidir. Vurulan kılıç, bıçak vb. aletlerin avı sadece yaralayıp öldürmemesi halinde henüz hayatiyetini koruyorsa ayrıca boğazlanması gerekir.

3. Taş, sopa ve benzeri cisimlerle darbeyle hayvanı öldüren, yara açmayan silâhlarla av yapılmaz. Sahâbeden Adî b. Hâtim mi‘râd denilen bir ucu keskin-delici, diğer ucu küt bir aletle yaptığı avın hükmünü sorduğunda Rasûl-i Ekrem (s.a.s.): “Eğer keskin yeri ile vurduysan ye, küt tarafı ile vurduysan yeme, çünkü o vekîzedir (darbe ile vurulup öldürülmüştür).” Kesici, delici, parçalayıcı özelliği olmayan cisimle vurulan hayvanın ölmeden ele geçirilip usulünce boğazlanması halinde yenmesi ise helâldir.

Şayet kişi bir tuzak kursa ve bu tuzağı kurarken besmele çekse daha sonra bu tuzağa av düşüp yaralı olarak ölse, tuzağın içerisinde yaralayıcı alet olmadığı takdirde bu av helal olmaz. Ancak şayet tuzağın içerisinde yaralayıcı alet olur veya tuzağın içerisine bıçak sistemi kurulur ve kurarken kişi besmele çekmiş olsa av helal olur. Nitekim yaralayıcı aletlerle ava ateş edilmesi durumunda ve yaralanıp ölmesi takdirinde nasıl helal oluyor ise bu da böyledir. Fakat av tuzaktaki kesici aletle değil de tuzağın ipine vb. dolanarak boğulup ölmüş olsa helal olmaz. Bu görüş Hanefi ve Hanbeli mezheplerinin görüşüdür. (Mevsuatul’Kuveytiyye, 17589-31949)