Konuyla ilgili genellikle fıkıh metinlerimizde teğanni kelimesi değil de “lahn” veya “telhin” geçmektedir. Lahn veya telhin kelimeleri; terennüm (nağmeli okumak) manasına gelir. İbni Melek de bunu; bir şeyin kelimelerini değiştirmeye götürmek ve bir harfi okunmasındaki caiz olan şeklinden çıkarmak, harflerde veya harekât ve sekenâtta noksan veya ziyade yapmak şeklinde tarif etmiştir. (İbn Nüceym, el-Bahru’r-Raik, I/446) Haskefi “Dürrü’l-Muhtar” da ezanda lahn yapılmaması gerektiğini söylerken, ezan kelimelerinin değiştirilerek teğannî yapılmasının mekruh olacağını söyleyerek, lahn kelimesini bu manada tefsir eder ve kuralları bozmadan yapılan teğannînin de güzel olacağını söyler. Zira sesin güzelleştirilmesi matlup olan şeylerdendir. (İbn Abidin, Reddu’l-Muhtar, II/53)

Leknevî, “Seslerinizle Kur’an’ı süsleyiniz” veya “Kur’an’la teğannî yapmayan bizden değildir“ (Buhari, Sahih, No: 2737) şeklindeki hadisleri de yasak olmayan teğanninin şeriatta teşvik edilen bir şey olduğuna delil olarak getirir. Fakat, medleri fazla uzatmak şayet ezan kelimelerini değiştirmeye götürüyorsa, bu durumda bu da yasak olan teğannîye gireceğinden dolayı mekruh olacaktır. (Vehbe ez-Zühayli, el-Fıkhu’l-İslâmî ve Edilletuhu, I/ 709)  Teğannînin (kelimeleri bozarak okuma) hükmüne gelince; mahiyetini izaha çalıştığımız teğanni, Hanefi mezhebince mekruhtur. Zira rivayet edildiğine göre İbni Ömer’e (r.a.) bir adam gelmiş ve “Ben seni Allah için seviyorum” demiştir. Bu söz üzerine İbni Ömer de adama “Ben de sana Allah için buğz ediyorum” demiş ve adamın “niçin” diye sorması üzerine İbni Ömer (r.a.): “Bana ulaşan habere göre sen ezanında teğanni yapıyormuşsun” buyurmuştur. (Hakim, el-Müstedrek, III/703)