Prensip olarak tek kadınla evliliği tavsiye eden İslâm dininin çok evlilik hususundaki tutumunu eleştirenlerin çoğu öyle anlaşılıyor ki konu ile ilgili hükmü yeter derecede bilmemekte ve bazı şartlara bağlı olarak verilen müsaadeyi dinî bir emir ve zorunluluk zannetmektedirler. Evlilik dışı ilişkiler hususunda müsamahakâr olan eleştiricilerin meseleyi sadece kadın hakları açısından ele almaları da isabetli değildir. Aslında çok evlilik uygulamasının bütün kadınların aleyhine bir durum olduğu söylenemez. Çünkü tek tek fertler açısından bakıldığında çok evlilikten zarar gören kadınlar olduğu gibi kadının kendisi de dahil olmak üzere bundan faydalanan fertler ve cemiyetler de vardır.

Toplumlarda zannedildiğinden çok daha yaygın olan birden fazla kadınla ilişki kurma olayında problem hukukî bir statüye kavuşturulmadığı takdirde ikinci kadın çeşitli haklar, sosyal baskı ve benzeri yönlerden zarar gördüğü gibi ilk hanım da gayri meşrû yollara başvuran bir erkeğin eşi olmanın çeşitli sıkıntılarını çeker. Ayrıca bu tür ilişkileri yürüten erkeğin, doğacak çocukların, dolayısıyla aile müessesesi ve toplumun da çeşitli problemleri söz konusudur. Çok evlilik İslâm’ın ihtiyaç halinde, belli kayıt ve şartlarda kullanılabilen bir müsaadesi, toplumda dengeyi sağlayan ve bazı problemleri çözen bir çözüm şekli ve bir tür “sosyal sigorta” olarak kabul edilmelidir. Diğer taraftan çok evliliğin kanunen yasaklandığı İslâm ülkelerinde bu uygulama belli oranda da olsa fiilen devam etmekte, bu fiilî durumun yol açtığı mağduriyetlerin de kanunî tedbirlerle giderilmesine çalışılmaktadır.

Çok evliliğin şeklî ve kanunî düzenlemelerle önlenmesi yerine İslâm hukukunun kendi yapısı ve tedbirleri içerisinde kayıt ve şart altına alınması, müslüman toplumların sosyal olgusuna ve yapısına daha uygun görünmektedir. Ayrıca ikinci evlilik ihtiyacı olan bir erkeğin eşinden müsade alması makbul davranış olsa da zorunlu değildir. Şayet kadın hastalık vb. bir takım sebeplerle eşinin ihtiyaçlarını karşılamakta yetersiz kalıyor ve kocasının gayrimeşru davranışlara düşmesine sebebiyet veriyor ise şüphesiz bundan sorumlu olup günahkar olacaktır. Maalesef kadınlarda kocasının evlenmesine karşı çıkmaya sebep olan kıskançlık hissi, nedense kocasının gayrimeşru yola gitmesine engel olması hususunda o denli etkili olmamaktadır. Bu durumun ne kadar çarpıklık arz ettiği ise dikkati caliptir. Toplum içerisinde evlenememiş veya dul olup ihtiyaç sahibi kadınların mağduriyeti ise ikinci evlilik yoluyla giderilebileceği gibi sosyal yardımlaşma yoluyla ve devlet kurumları ile de giderilebilir. Dolayısıyla kocasının evliliğine engel olan kadının bu hususta sorumlu sayılması göreceli bir durum olmakla birlikte kesinlik arz etmemektedir.