Elindeki kesin delillere dayalı olarak bir kimsenin Müslüman olmadığı kanaatine varmak başkadır, bunu ilan etmek başkadır. Kafiri kafir bilmek gerekir ancak bu bilgi ve kanaati yaymak, sakız gibi çiğnemek, fayda ve zarar hesabı yapmadan gevezelik yapmak ise yanlıştır. Kâfire kâfir demeyen, kâfirdir” sözcüğü, bir fıkıh kaidesi değildir. Ayrıca, bunu prensip edinenler büyük bir riske girebilir. Çünkü “Kâfire kâfir demeyen kâfirdir.” hükmünü göz önünde bulunduran bir kimse, biraz şüpheli konuşan herkese “kâfir” damgasını vurmaya çalışır. Aksi takdirde “kâfire kâfir“ demediği için, kendisinin küfürle karşı karşıya kalabileceğinin sıkıntısını çeker. Bu konuda sert tavır sergileyen ilim ehlinin kastı şudur; açıkça kâfir olduğu ortada olan birisine, hâlâ mümin nazarıyla bakan kimse, İslamî ölçüleri hiçe saymış anlamına gelir. Yoksa, hayatı boyunca şeytana lanet etmeyen bir kimse, bundan ötürü sorumlu olmadığı gibi, bir kâfire kâfir demeyen bir kimse de bundan ötürü sorumlu olmaz.

Şu da bilinmelidir ki; bir Müslüman’ı tekfir etme konusunda hata yapmak, bir kâfiri tekfir etmeme konusunda hata yapmaktan daha tehlikelidir. Zira kâfiri tekfir etmeme konusunda hata yapmak bir kulun hakkına karışmadan sadece Allah hakkı’nda yapılan bir hatadır. Çünkü tekfir etmeyen kişi Allah’ın hükmünde isabet etmemiş olur. Ancak Müslüman’ı tekfir etme konusunda hata yapmak iki hatadır. Biri Allah hakkı’dır, ikincisi ise kul hakkıdır. Hâlbuki birinci hata bir içtihattan veya tevilden kaynaklandıysa Allah Teâlâ onu bağışlayabilir. Ancak diğer hatada Allah Teâlâ kendi hakkını bağışlasa da Müslüman’ı haksız bir şekilde tekfir eden gerekçesini açıklayamadığı sürece Allah Teâlâ mazlum için zalimden kısas alacaktır.