Madenler üç kısma ayrılır:

1 – Ateşte eriyen madenler: Altın, gümüş, bakır ve demir gibi.

2 – Sıvı madenler: Petrol, zift, su gibi.

3 – Ateşte erimiyen ve sıvı da olmayan madenler: Kireç, kömür, alçı, yâkut, elmas gibi. Ateşte eriyen madenlerde zekât nisbeti 5`te birdir. 5`te dördü ise madeni bulup işletene aittir. Sıvı halde bulunan madenlerden zekât alınmaz.  Ancak bunların kendilerine zekât lâzım gelmese de, ticarî gaye ile işletildiğinde kâr gelirlerine 40`ta bir üzerinden zekât lâzım gelir. Ateşte erimiyen ve sıvı da olmayan madenlerden zekât hissesi alınmaz. Cıva bundan müstesnadır. Civadan 5`te bir oranında zekât alınır. Ticaret için çıkarılan kömürün de zekâtını 40`ta bir oranında vermek lazımdır.

Hanefîler’e göre madenlerden alınan 1/5 nisbetindeki vergi fey hükmüne tâbidir, dolayısıyla kamu yararına olmak üzere devlet giderleri içinde sarfedilir. Diğer mezhep imamlarına göre ise alınan vergi zekâttır ve Tevbe sûresinin 60. âyetinde gösterilen zekât sarf yerlerine harcanır. Dolayısıyla diğer mezheplerin görüşünü ve devletin islami hükümlere göre idare edilmeyişini dikkate alıp imkan dahilinde zekata elverişli masriflere gereken maden zekatından vermek ihtiyatlı bir davranış olacaktır.