Hamzete’l-Eslemî anlatıyor: Rasûlullâh (s.a.s.) beni bir seriyyenin / müfrezenin başına komutan olarak tayin etti ve: “Eğer falanca adamı görürseniz onu ateşle yakın.” buyurdu. Ben oradan ayrılırken beni tekrar çağırdı. Yanına vardığımda şöyle buyurdu: “Eğer falanca adamı görürseniz onu öldürün, sakın yakmayın. Çünkü ateşin Rabbi ancak ateşle azap eder.” (Ebu Davud, Cihad, 122)

Ebu Hureyre (r.a.) dedi ki, “Rasûlullâh (s.a.s.)  bizi bir seriyye ile gönderdi ve Kureyş’ten adlarını saydığı iki kişi için, “Falan ve falan kişilere rastlarsanız onları yakalayıp ateşte yakın.” dedi. Sonra yola çıkacağımız zaman veda etmek için Resulullah’a geldik, bize şöyle buyurdu: “Ben size falan ve falanı ele geçirdiğinizde yakarak öldürmenizi söylemiştim. Oysa ateşle yalnız Allah cezalandırır. Siz onları yakalarsanız yakmadan öldürün.” (Buhârî, Cihâd, 107)

Görüldüğü üzere, bu sahih hadis rivayetlerinde, ateşle yakmanın caiz olmadığı açıkça ifade edilmiştir. Mürted veya ölümü hak eden başka birinin ateşle yakmanın caiz olmadığında İslam alimlerin büyük çoğunluğu ittifak halindedir. Savaş esnasında ele geçirilen bir düşmanı ateşle yakarak öldürmek ise, alimlerin ittifakıyla caiz değildir. Eğer düşmanın bulunduğu konumu itibariyle yakmaktan başka ele geçirme veya öldürme yolu kalmamışsa, bu takdirde ateşle yakılması -alimlerin büyük çoğunluğuna göre- caizdir. (el-Mevsuatu’l-Fıkhıyyetu’l-Kuveytiye, 2/125) Ayrıca yakarak öldürmeyen ateşli silah ve bombaların kullanımı da belli ölçüler içerisinde caiz olur.