Yolculukta dört rekâtlı namazların kısaltılarak kılınması Kur’an, sünnet ve icma ile sabittir. Ashab-ı kiramdan Ya’lâ b. Ümeyye (r.a) Hz. Ömer’e (r.a) şöyle demiştir: “Biz neden namazları kısaltarak kılıyoruz, halbuki güven içindeyiz. Hz. Ömer bu soruya şöyle cevap vermiştir: Ben de aynı durumu Peygamber Efendimize (s.a.s) sormuştum, bana şöyle buyurmuştu: Bu, Allah’ın size verdiği bir bağıştır, Allah’ın sadakasını kabul edin.” (Müslim, Misafirîn, 4) Hanefîlere göre yolcunun dört rekâtlı farz namazı iki rekât kılması ruhsat değil azîmettir. Yolcu bunu bilerek tam kılarsa kötü bir iş (isâet) yapmış olur ve son iki rekât nâfile namaz hükmünde bulunur. Şâfiî ve Hanbelîler’e göre, farzın aslı dört rekât olup, yolculukta kısaltmak bir ruhsattır. İmam Şâfiî, bu konuyu ayrıca Ramazan orucuna kıyas etmiştir. (İbni Kudâme, Muğnî, II, 267-270; Zühaylî, age, II, 313-315) Kişi seferi mesafeye gitmek kastıyla, ikamet ettiği beldeden dışarı çıkınca seferi olur. Seferi olmak için seferiliğe niyet etmek diye bir şey yoktur. Fakat bir gittiği on beş gün ve daha fazla kalmaya niyet eden kimse için ikamet hükümleri geçerli olur ve bu niyetle kalınan yere vatan-ı ikāmet adı verilir. Buna karşılık sefere çıkan kişinin on beş günden az kalmayı planladığı yerde ise seferîlik hükümleri devam eder; bu yere vatan-ı süknâ ve vatan-ı sefer denir.