Bu konuda Mevsuat’ul-fıkhiye kitabında şöyle geçmektedir: “Bir şeyi teslim alan kişi iki guruba ayrılır; emanetçi ve garantör. Emanetçi; bir şeyi kendi mülkiyetine geçirmeden bir varlığı yanında bulunduran kişidir. Örnek; emanet alan, kiralayan, ortak, kâr ortağı, vakıf sorumlusu ve vasi bu kategoriye girmektedir. Garantör; bir malı kendi mülkiyetine geçirmesi veya kendi yararına olması amacıyla himayesinde bulunduran kişidir. Örnek; müşteri, rehin alan, gasp eden ve borç alan kişi bu gurupta değerlendirilir. Emanetçi, eli altında bulunan varlıkları ancak kasıtlı bir şekilde veya ihmal ettiği durumunda tazmin ve telafi eder. Bir varlığı kendi yararı için veya kendi mülkiyetine geçirmek için yanında bulunduran kimse ise, her durumda tazmin eder. Söz konusu varlık, doğal bir afetle zarar görse de veya onu sahibine iade etmekten aciz olsa da, zararı telafi etmekle yükümlüdür.”^[1]

Sonuç olarak: şayet malın telef olmasında emanetçinin herhangi bir kusuru söz konusu olmayıp yangının çıkmasında bir ihmali olmamış ve  korunmasıyla ilgili her hangi bir gevşeklik olmamışsa onu tazmin etmesi gerekmez, aksi takdirde tazmin etmesi gerekir. Her iki durumda da hisse sahiplerinden kurban ile mükellef olanlar yeniden kurban alıp kesmesi gerekir, mükellef olmayan fakir kimseler varsa onlar için gerekmez.

Kaynakça:

[1] Mevsuat’ul-fıkhiye; 28/258-259