Oruç tutacak kişinin sahur yemeği yemesinin mendup olduğu hususunda İslâm âlimleri icmâ etmiştir. (İbnü’l-Münzîr, s. 104) “Sahura kalkın, zira sahurda bereket vardır” gibi sözleriyle sahur yemeğini teşvik eden Peygamber’imizin (s.a.s.) (Buhârî, “Ṣavm”, 20; Nesâî, “Ṣıyâm”, 18-19, 24; Tirmizî, “Ṣavm”, 17) uygulamalarıyla da sahura önem verdiği görülür. Bazı hadislerde sahurun tamamen terkedilmeyip bir yudum su ile bile olsa yerine getirilmesi tavsiye edilmiş, sahura kalkanların Allah’ın rahmetine ve meleklerin duasına mazhar olacağı belirtilmiş (Müsned, III, 12), sahur yemeği “mübarek gıda” olarak nitelenmiştir. (Ebû Dâvûd, “Ṣavm”, 17; Nesâî, “Ṣıyâm”, 25-26) Bütün bu delilleri dikkate alan fakihler sahura kalkmanın hükmünün sünnet olduğu sonucuna varmışlardır. Bu bağlamda mendup ve müstehap kelimelerinin kullanımının ise fıkıh usulündeki geniş anlamına göre olduğu anlaşılmaktadır.

Bazı hadislerde ifade edildiği gibi (İbn Mâce, “Ṣıyâm”, 22) sahurun tutulacak oruca güç yetirebilmek için vücuda besin sağlama amacı taşıdığı açık olmakla birlikte sahura kalkan müminin asıl hedefi Peygamber’imizin (s.a.s.) sünnetini yerine getirerek bu vaktin feyiz ve bereketinden yararlanmaya ve neticede Allah’ın hoşnutluğunu kazanmaya çalışmak olmalıdır. Peygamber efendimizin (s.a.s.) sahuru belini doğrultacak kadar az lokmalardan ibaret idi, sahurda hurmadan başka belli bir yemek tayin etmezdi. Nitekim bir hadisinde sahurda hurma yemeği methetmiş ve şöyle buyurmuştur; ”Hurma müminin ne güzel sahur yemeğidir”. (Ebu Davud, 2345) Hurma dışında Peygamber Efendimizin (s.a.s.) belirlediği bir sahur yapma adeti bulunmamaktadır.