Konuyla ilgili hem İbn Abbas (r.a.), hem Ebu Hureyre’den (r.a.) bazı rivayetler vardır. “Kim kırsal kesime yerleşirse kabalaşır…” şeklinde rivayet edilen hadisi, Ahmed b. Hanbel ve Bezzar rivayet etmiştir. (İbn Hanbel, 2/440) Hafiz Heysemi, Ahmed b. Hanbel’in yaptığı rivayetin sahih olduğunu belirtmiştir. (Zevaid, h. no:9256) Bu hadis rivayeti Kütübü Sittede de yer almıştır. (Tirmizi, Fiten, 69) “Kim kırsal kesime yerleşirse kabalaşır…” manasındaki hadisi Ebu Yala da rivayet etmiştir. Heysemi’ye göre bu hadisin ravileri güvenilirdir. (Mecmau’z-Zevaid, h. no: 9299)

Hadisteki ifadeler çölde, kırsal kesimde yaşayan ve göçebe hayat sürenlerin genel karakterine dikkat çekilmiştir. Çünkü, bedevilikte cehalet hâkimdir. Allah’a iman olsa bile bu imanları pekiştirecek fazla bilgi olmadığı için gönüllerin yumuşamasına katkı sağlayacak bir ortam yoktur. Özellikle, İbn Haldun’un da ifade ettiği gibi, iklimin ahlak üzerindeki tesiri düşünüldüğü zaman, kırsal kesimde yaşayanların sert mizaç bulunabilir.

Nitekim; “Bedevîler inkâr ve münafıklıkta şehirlilerden daha şiddetli; Allah’ın, Rasulüne indirdiği hükümleri tanımamaya daha yatkındırlar. Allah her şeyi bilir, tam hüküm ve hikmet sahibidir.” (Tevbe, 9/97) mealindeki ayette bedevilerin bu özelliğine vurgu yapılmıştır. Medeniyetten uzak yaşamın tavsiye edilmemesindeki başlıca iki sebep şunlardır; cemaatten ayrı kalıp İslami yaşamdan uzaklaşmak, dini ilim tahsil imkanı bulamayıp cahil kalmak. Dolayısıyla bu ve benzeri sakıncalaın bulunmaması durumunda köyde ve kırsalda yaşamakta bir sakınca kalmayacaktır. Zira fitne ve günahın arttığı ahir zamanda dağlarda çobanlık yapmayı tavsiye eden hadisler de vardır.