İmamlık yapabilmek için namaz sahih olacak kadar Kur’ân’ı ezbere okuyabilmek (kıraat) ve namaz hükümlerini bilmek şart olduğu gibi namazın rükünlerini ifa edebilecek seviyede bedenen sağlıklı olmak da şarttır. Kişinin kollarından biri veya her ikisinin bulunmaması, namazın rükünlerinden birini yerine getirmeye engel olmadığından böyle bir kimsenin imamlık yapması caizdir. (İbn Kudâme, el-Muğnî, 2/144) Ancak Hanefi ve Hanbelilere göre, âmâ olan, eli-kolu kesik olan bir kimsenin imamlık yapması tenzihen mekruhtur. Malikî ve Şafiilere göre ise, âmâ olan, eli-kolu kesik olan bir kimsenin imam olmaları mekruh değildir. (el-Cezerî, el-Fıkhu ala’l-Mezahibi’l-arbaa, I, 430; V. Zuhaylî, el-Fıkhu’l-İslamî, II, 192) Tek kolu olanın imamlık yapmasının mekruh görenler, namazda gerekli olan tahareti tam yapmasındaki zorluğa dayanırlar. Buna göre taharet konusunda bir zorluk yoksa kerahat da ortadan kalkar.

İbn Abidin haşiyesinde imamlıkları mekruh olanları saymıştır, onlardan bazıları şunlardır; eli veya ayağı kesik olan, alaca hastalığı yaygın olan abraş, ve ayağının bir kısmıyla kalkabilen topal. El-Buhuti Keşşaf adlı eserinde şöyle der: İki eli veya bir eli kesik olanın imamlığı mekruhtur ve sahihtir. Namazının sahih olduğuna şu şekilde delil getirmişlerdir: Peygamber Efendimiz’in (s.a.s.), insanlara imamlık yapması için İbn Ümmü Mektum’u vekil tayin etmesi ki kendisi âmâ idi. Âlimler, kıyas yoluyla eli veya ayağı kesik olanı ve felçliyi de bu anlama dâhil etmişlerdir. Çünkü bu organ, yokluğu namazın farzlarından bir farzın yerine getirilmesine engel olmayan bir organdır. Nitekim âlimler, iki eli kesik olanın namazının sahih olduğu konusunda ittifak etmişlerdir ve kural şudur; namazı sahih olanın imamlığı da sahihtir. Namazının sahih olmasına rağmen mekruh oluşunun sebebine gelince: Âmâda olduğu gibi abdesti tam olarak alamayabilir. Çünkü elbisesine veya bedenine bulaşan necasetlerden sakınamayabilir.