Peygamber Efendimiz (s.a.s.) dönemindeki hizmetçiler genelde kölelik statüsünde oldukları için mahremiyet ölçüleri de ona göre uygulanmakta idi. Ancak günümüzde kölelik bulunmadığı için tutulan hizmetçiler namahrem olduğu takdirde gerekli mahremiyet ölçülerine riayet edilmesi gerekecektir. Hizmetçi çalıştırmak, İslâm hukukunda icâre konusu olarak kabul edilir. Hizmetçiliğin karşılığında elde edilen menfaate ücret denir. Ücret karşılığında hizmetçilik yapana, fıkıhta ecîr adı verilir. Hizmetçi tutup çalıştırmaya ise, isti’car denir. (Ömer Nasûhi Bilmen, Hukuku İslâmiye Kamusu, İst, t.y, VI, 156)

Bu şekilde ücret karşılığında hizmetçi çalıştırmak, İslâm dininde câiz görülmüştür. Bunun câiz olduğuna işaret eden pek çok âyet ve hadisler vardır. İlk çağlardan beri, insanlar arasında ücretle çalıştırma muamelesi devam edegelmiş, bunların meşru olmadığını iddia eden olmamıştır. Ancak, hizmetçi çalıştırmada, İslâmî ölçüler içinde hareket etmek ve İslâm’ın yasak kıldığı hususlardan kaçınmak gerekir. Meselâ; bir erkeği hadımlaştırıp kadınlara hizmetçi olarak çalıştırmak veya bir erkeğin nikahı düşen bir kadını hizmetçi olarak alıp, başbaşa yalnız kalacakları şekilde çalıştırması câiz değildir.

Hizmetçinin ücreti tam ve zamanında ödenmelidir. Rasûlullah (s.a.s.) bu hususta şöyle buyurmuştur: ”Kıyamet gününde üç kişinin hasmı ben olacağım: Benim adıma söz verip yerine getirmeyen, insan ticareti yapan; yani hür insanı satıp parasını yiyen ve ücretle bir insanı çalıştırıp işini gördürdüğü halde, ücretini ödemeyen.” (Buhârî, İcâre, 11) Hizmetçiye yapamayacağı işi yapması teklif edilmemeli ve hayatî tehlike arz eden işlerde çalıştırılmamalıdır. Hizmetçi de, çalıştığı yeri bir nafaka kaynağı olarak kabul etmeli, kendisine teslim edilen şeyleri birer emânet olarak bilmeli, aldığı ücreti helâl edebilmek için, gücünün yettiği oranda vazifesini tam, eksiksiz ve zamanında yerine getirmelidir.