Hanefi mezhebine göre, okuyuş ister gizli / sessiz, ister açık / sesli yapılsın, her türlü namazda imamın okuması cemaat adına yeterlidir. İmama uyanın / cemaatın kıraat yapması tahrimen mekruhtur. Cemaat, sadece “Subhaneke” duasını okur, bundan sonra susup imamın okuyuşunu dinler, imamın gizli okuduğu yerlerde ise sessiz bekler. Hanefiler bu konuda, “Kur’an’dan kolayınıza / uygun geleni okuyun ve dinleyin.” (A’raf, 7/204; Müzzemmil, 73/20) ayetlerine dayanırlar. Ayrıca, “Kimin imamı varsa, imamın okuyuşu onun da okuyuşudur.” (İbn Ebi Şeybe, Musannef, 1/377; İbn Mace, ikamet, 18), “İmam, uyulmak için vardır. Öyleyse, o tekbir alınca, siz de tekbir alın. O okuyunca, siz susun.” (Buhari, salat, 18; Ebu Davud, salat, 68, 175) hadislerine dayanırlar.

Rükudan kalkınca okunan tesmi’ (semiallâhu limen hamideh), ve tahmid’in (rabbenâ leke’lhamd) her ikisini tek başına kılanlar okur. İmama uyan kişiye gelince: Hanbelîler ile Hanefilerde itimat edilen görüşe göre sadece “Rabbenâ leke’l-hamd”, yahut “Rabbenâ ve leke’l-hamd”, yahut “Allâhumme rabbenâ ve lekelhamd” denir. Birinci ifade Şâfilere göre daha iyidir; çünkü bu hususta sünnet gelmiştir. Hanefilere göre en faziletlisi “Allâhumme rabbenâ ve lekelhamd.” dir. Sonra, “Rabbenâ ve leke’l-hamd” sözüdür. Sonra “Rabbenâ leke’l-hamd”dir. Hanbelîler ile Malikîlere göre ise en faziletlisi “Rabbenâ ve leke’l-hamd” sözüdür.

Namazın diğer bölümlerinden ruku ve secdede yapılan tesbihler, Tahiyyatta okunan teşehhüt, salli-barik ve rabbenâ dualarını da cemaat ayrıca okuması gerekir. Dolayısıyla Hanefi mezhebinde ister gizli ister aşikar kıraat yapılan namaz olsun, imama uyan cemaatten düşen namazın sadece kıraat ve kıraata tabi olan euzu besmele kısmıdır. Tekbir, subhaneke, tesbih, teşehhüt, dua ve salavatlar ise tüm namazlarda cemaat tarafından da yerine getirilmesi gerekir.