İlim iki kısımdır: Bir nevi ilim var ki bir defa bilinse ve bir-iki defa düşünülse kâfi gelir. Diğer bir kısmı ise ekmek gibi, su gibi, her vakit insan onu düşünmeye muhtaç olur. Bir defa anladım, yeter diyemez. İşte ulûm-u imaniyye bu kısımdandır. Dünya klasikleri, hayale dayanan romanlar; fayda verip İslâm’a ve güzel ahlâka hizmet ederse caizdir; neslin âkidesini ve ahlâkını bozup gerçekleri değiştirirse haramdır. Mesela: Makâmât-ı Harir’de al-Hâris bin Humman eI-Sürûcî’den rivayet edilen hikâyelerin esası yoktur. Buna rağmen faydalı olduğu için okunmasında bir sakınca görülmemiştir. Fıkralar da hikayeler gibi değerlendirlir. Buna göre İslam Dininin inanç ve ibadet esaslarına aykırı olmayan faydalı yazıları okumanın bir sakıncası olmaz. (İbn Abidin, V/260)