Bilindiği gibi İslam hukukuna göre kendi malını bile har vurup harman savuran sefih kişilere gerekli şartlar oluştuğunda müdahale edilir ve onun mallarına el konularak “kayyım” nezaretinde malına sahip çıkılır. Bu nedenle kendi malını bile istediği gibi kötüye kullanamayan mükellefler, evladının malını nasıl istediği gibi kullanabilir. Dolayısıyla  evladın mülkü olan nesne aynı zamanda babanın da mülkü değildir. Eğer böyle olsaydı, oğul vefat edince onun malı yalnız babaya ait olurdu, oğlun çocukları, eşi, annesi varis olamazdı. Bu husuta rivayet edilen hadis ‘mülkiyet’ değil, ‘ibaha’ ifade etmektedir; bunun da manası ‘babanın, evladına sormadan asli ihtiyaçlarını karşılamak için oğul malını alıp kullanabilecekleri’dir. Kaldı ki bu hüküm sonuçta kayıtsız şartsız olmayıp bir takım bazı şartlara bağlıdır. Nitekim baba evladının malından habersiz olarak yese ve içse, evladın da buna gönlü olmasa bu helaldir. Bu şekilde ihtiyacını görmesi ile baba haram yemiş olmaz. Diğer taraftan oğul babaya ve anneye bakmak zorundadır. Ancak evladın baba malını sarahaten veya delaleten bir izin olmaksızın kullanması meşru olmaz. (Muğni’l-muhtac, 5/183; İbni Abidin, 5/696; Mevsuatu’l-kuveytiyye, 45/202)