Öncelikle; “Allah’a (c.c) itaatten alıkoyan her eğlence batıldır.”^[1] Futbol ve benzeri sporlar, bedeni zinde tutan sporlar olması nedeniyle, vücudun ihtiyacını karşılamak gayesi ile yapılır ve başka mahzurlar da bulunmazsa mubah bir eğlence sayılabilir. Fakat bu tür sporlar, ancak şu şartlar ile caiz olabilir;
1) Oynarken ve seyrederken, “hakaret etmek, sövmek gibi” kötü sözlerin söylenmesine meydan vermemek.
2) Oynayanların ve seyredenlerin asli vazifelerini ve sorumluluklarını terk etmesine varacak kadar zaman israfına yol açmamak.
3) Oynanan oyunlar hiçbir şekilde (sportoto, iddia, yada yenilenin saha ücretini ödemesi gibi) kumara alet edilmemek.
4) Namaz ve oruç gibi farz yada vacip ibadetlerin, zamanında yapılmasına engel olmamak.
5) İnsanın ölümüne, bedenen zarar görmesine sebep olacak kadar tehlike arz etmemek.
6) Çevreyi rahatsız edecek şekilde aşırılıklara meydan vermemek.
7) Setri avrete riayet edip, kıyafet ve sair hususlarda, ruhsat verilen ölçülerin dışına çıkmamak.

Hakemlik, çok da temiz ve sağlıklı bir iş olmamakla birlikte, bu kimseler mesleğini icra ederken Şeriat hukukunu tercih hakkına sahip değiller. Yapılan şey; mevcut kurallarla ve imkânlar ölçüsünde adaleti azami derecede sağlamak, haksızlığı da asgariye indirmektir. Bunu yapmamanın alternatifi ise daha çok haksızlıktır. O halde haksızlığın giderebildiği ölçüde giderilmesi, hakkın yapılabildiği ölçüde ayakta tutulması gerekir.

Kuranı Kerim’in, Allah’ın indirdiği ile hüküm vermeyenleri kötülerken, bununla hüküm verme imkânı bulunduğu halde başkasını tercih edenleri kastettiği açıktır. “Allah kimseye gücünün üstünde yük yüklemez.” O’nun indirdiği ile hükmetmeye gücümüz yetmiyorsa, gücümüzün yettiği zulmü azaltma, adaleti çoğaltma işini yaparız. Ancak tercih imkânına sahip olduğu halde Allah’ın hükmünü benimsemeyerek Allah’ın hükmünden başkasını tercih edenler işte o ayetlerin muhatabı olmuş olurlar.

---

Kaynakça:
[1] Buhari