​Mehir, İslâm hukukuna göre nikâh akdiyle birlikte kadının (kızın) doğrudan hakkı olan mal veya menfaattir. ​Mehir miktarını belirleme hakkı, fıkhen kızın kendisine aittir. Zira mehir, erkeğin kıza verdiği bir hediye veya bağış değil, bizzat nikâh akdinin bir gereği olarak kıza ait olan malî bir haktır. Kur’an-ı Kerim’de mehrin doğrudan kadınlara verilmesi emredilmiştir: “Kadınlara mehirlerini gönül rızası ile (bir hak olarak) verin…” (Nisâ Sûresi, 4. Ayet). Bu, mehrin mülkiyetinin kadına ait olduğunu gösterir. Kadın, reşit ise (ergenlik çağına ermiş ve aklî melekeleri yerindeyse) mehir miktarını dilediği gibi belirleme, pazarlık etme, azaltma ve hatta kocasına bağışlama hakkına sahiptir. Bu malda, babanın veya velinin tasarruf hakkı yoktur. Ancak ​özellikle bakire kızlarda, kızın utangaçlığı veya bu konularda tecrübesizliği nedeniyle veli, kızı adına pazarlık yapma ve teklif sunma hakkına sahiptir. Veli, bu işlemi kızın rızası ve menfaati doğrultusunda yapar. Veli, kızın rızasına aykırı hareket edemez. Aile, kızının malî hakkının çiğnenmesini ve sosyal denkliğinin (kefâet) bozulmasını engellemekle yükümlüdür. Eğer kız, kendi sosyal çevresine ve ailesinin kadınlarının aldığı mehre göre fahiş derecede düşük bir mehre razı olursa, veli kızının hakkını korumak için Mehir-i Misil (emsal mehir) talep edebilir. Bu yetki, kadının hakkını koruma prensibinden kaynaklanır. ​Özetle, mehir, kadının malı olduğu için esas yetki kadına aittir. Aile (veli), bu hakka ve malî mülkiyete doğrudan müdahale edemez, ancak kızını korumak ve ona destek olmak amacıyla onun adına vekâleten pazarlığa katılabilir. Kızın rızası olmadan, ailesi mehir miktarını belirleme hakkına sahip değildir. Aile, sadece kızın rızasıyla hareket edebilir ve kızın hakkını koruma amacıyla müdahale edebilir.