​İslâm, çocuğa eziyet etmeyi ve onu dövmeyi, eğitim amaçlı hafif uyarı sınırlarını aştığı takdirde, açık bir zulüm kabul eder. Ebeveynin terbiye hakkı olsa bile, bu hak çocuğun canını yakma, onurunu kırma veya zarar verme yetkisi vermez. Peygamber Efendimiz (s.a.s.) çocuklara şefkatle yaklaşılmasını emretmiş, onlara sert ve kötü muameleyi yasaklamıştır. Çocukların dövülerek terbiye edilmesi yerine, sevgi ve sabırla eğitilmesi İslâm’ın temel prensibidir. Çocuğa fiziksel şiddet uygulamak, fıkhî açıdan kul hakkı ve haksız eziyet kapsamına girer. ​Müslüman, açıkça bir zulme veya kötülüğe şahit olduğunda, İslâm’ın emrettiği kötülüğü engelleme görevini yerine getirmelidir. Dışarıda çocuğuna şiddet uygulayan birini gördüğünüzde, öncelikle yumuşak bir üslupla, nasihat vererek ve ebeveynlik sorumluluklarını hatırlatarak uyarmak gerekir. Normalde ebeveyn ile çocuk arasındaki ilişki özel alana girse de, fiziksel şiddet (dayak) gibi açık bir zulüm kamusal alanda gerçekleştiği zaman, bu durum kötülüğü engelleme (Nehy ani’l-Münker) gereği müdahaleyi meşru kılar. Yapılan eylem, hukuken ve ahlaken kabul edilemez bir zulüm olduğu için mahremiyet sınırını aşar. Uyarı yaparken, ebeveyni daha fazla kızdırıp çocuğa daha büyük zarar vermesine yol açmamaya, kişinin şahsiyetini zedeleyici ifadeler kullanmak caiz değildir. ​Eğer uyarı fayda vermezse, şiddet durmazsa veya ebeveyn saldırganlaşırsa çocuğun güvenliğini sağlamak için durumu yetkili makamlara bildirmek (şikâyet etmek) caizdir ve çocuğun can güvenliğini korumak adına gerekli bir adımdır. Bu, bireysel gücün yetmediği yerde, kötülüğü ortadan kaldırma görevini devletin adalet mekanizmasına devretmektir. İslâm fıkhında, zulmü durdurmak için kanuni yollara başvurmak meşrudur. ​Özetle, çocuğa yapılan şiddet bir zulümdür ve zulmü engellemek İslâm’ın temel bir emridir. Bu nedenle uyarmak ve sonuç alınamazsa şikayet etmek caizdir.