Niyetin asıl yeri kalptir. Hanefî mezhebine göre niyet, kişinin kılacağı namazın hangi namaz olduğunu (örneğin öğle namazının farzı) kalben bilmesi ve karar vermesidir. ​el-Hidâye, Dürer ve Gurer, El-İhtiyar, Halebi, Merâkı’l-felâh gibi Hanefî fıkıh kitaplarında namazda muteber olanın kalpteki niyet olduğu açıkça belirtilmiştir. ​El-İhtiyar kitabında: “Niyet, o namazın hangi namaz olduğunu kalben bilmektir.” buyurulmuştur. Merğînânî, el-Hidâye’de bildirildiği üzere: “Namazda muteber olan, kalpteki niyettir. Niyetin dil ile söylenmesi müstehap olmakla birlikte söylenmediğinde de namaz geçerli olur.” Hanefî fukahası dille niyet etmeyi, kalbi toparlamak ve vesveseyi gidermek amacıyla müstehab (iyi olur) veya caiz görmüştür. “Kalbin hazır olması için dille de söylenmesi müstehabdır, iyi olur” buyurulur. ​Halebi’de: “Niyet kalb iledir, dille de söylenmesi müstehabdır. Kalben niyet edip de, dille söylenmese mahzuru yoktur” denir. İbn Âbidîn (Redd-ül-muhtar)’de: “Niyet yalnız kalp ile olur. Kalp ile niyet ederken şüpheden, vesveseden kurtulmak için, söz ile de niyet etmesi caiz olur” denilmektedir. Bazı alimler ise kalbi toparlamak için dille söylemeyi bid’at-i hasene (güzel bid’at) olarak nitelendirmiştir. Özetle, Hanefî mezhebine göre, namazın sıhhati için niyetin kalp ile yapılması farzdır ve yeterlidir. Dille söylemek ise kalbe yardımcı olmak ve vesveseyi önlemek amacıyla müstehab görülmüştür. Yalnızca dille söylenip kalpte niyet olmazsa geçerli olmaz.