Askerde kafeterya görevlisi bir askerin, aldığı harçlığın yetmemesi durumunda kafeteryadaki yiyeceklerden yemesi, İslam fıkhına göre birkaç açıdan değerlendirilmesi gereken bir konudur. Bu konuyu ele alırken, hukuk, ahlak ve kul hakkı gibi temel prensipleri dikkate almak önemlidir. ​İslam’da kul hakkı, Allah hakkından sonra en önemli hak olarak kabul edilir. Kamu malı da, doğrudan doğruya tüm milletin ortak hakkıdır. Askeri birliğin kafeteryasındaki yiyecekler de bu kategoriye girer; çünkü bunlar devletin bütçesinden karşılanır ve tüm askerlerin ortak kullanımına sunulur. Kafeteryada görevli askerin, kendisine izin verilmeyen bir şeyi alıp tüketmesi, aslında kul hakkına tecavüzdür. ​Bu durum, tıpkı bir dükkan sahibinin izni olmadan oradan mal çalmaya benzer. Dükkan sahibinin rızası olmadığı gibi, devletin de bu yiyeceklerin şahsi tüketimine dair bir izni bulunmamaktadır. Alınan cep harçlığı yetersiz olsa bile, bu durum izinsiz mal tüketimini meşru kılmaz. Bu, bir tür zaruret durumu değildir; zira askerin temel yeme-içme ihtiyacı zaten kışla tarafından karşılanmaktadır. ​Bu durum, fıkhi açıdan caiz değildir. Çünkü yapılan eylem, hırsızlık ve güveni kötüye kullanma niteliği taşır. Asker, kendisine emanet edilen bir görevi yerine getirirken, bu görevin sağladığı imkanları kişisel menfaatine kullanmış olur. Askerde temel beslenme ihtiyacı zaten karşılandığı için, bu durum zaruret olarak kabul edilemez. ​Sonuç olarak, askerde kafeteryada görevli bir askerin, harçlığının yetmemesi gerekçesiyle kafeterya yiyeceklerinden izinsiz olarak yemesi, caiz değildir ve hem hukuken hem de dinen uygun olmayan bir davranıştır. Bu tür bir durumda yapılması gereken, üstlerine durumu bildirerek yardım talep etmek veya yasal yollardan hak aramaktır.