Bir ailenin maddi durumunun yetersiz olması, çocukların rızkını sağlayamayacağı korkusunu beraberinde getirmemelidir. Bu tür bir korku Allah’a olan tevekkül ve güven eksikliği olarak görülür. Fakirlik nedeniyle doğum kontrolü yapmak caiz değildir; buna nüfus planlaması desek de demesek de fark etmez. Zira İslam, nesle teşvik etmiş ve onu çoğaltmayı emretmiştir. Rızkın güvencesi ise Allah’a aittir, fakir olmak çocuk yapmamak için mazeret değildir. Ancak çocuklara bakmamak başka, çaba gösterip, sorumluluk alıp gayret edip buna rağmen bakamamak başka şeylerdir. Birinci durumda vebal olurken ikinci durum da ise vebal bulunmaz. Allah Teâlâ şöyle buyurdu “Yeryüzünde hareket eden hiçbir canlı yoktur ki, rızkı Allah’ın üzerine olmasın. O, canlının durduğu yeri de, emanet bırakıldığı yeri de bilir. Bunların hepsi apaçık bir kitapta (Levh-i Mahfuz’da) yazılıdır.” (Hud Suresi, 6) ​”Nice canlılar vardır ki rızkını (yanında) taşıyamaz. Onlara da size de rızkı Allah verir. O, hakkıyla işitendir, hakkıyla bilendir.” (Ankebut Suresi, 60) Alimler, geçim korkusuyla çocuk yapmamayı, cahiliye dönemindeki fakirlik endişesiyle çocukları öldürme fiiline benzer bir eylem olarak görürler. Her çocuk kendi rızkıyla gelir ve anne babanın görevi bu rızkı garanti etmek değil, bu uğurda çalışarak çocuklarına sahip çıkmaktır. Bazı muasırlara göre, geçim korkusuyla çocuk yapmamak, Allah’a güvensizlikten değil, bir çocuğun hayatını sağlıklı ve huzurlu bir şekilde devam ettirebilmesi için gerekli olan sorumluluğu yerine getirme endişesinden kaynaklanıyorsa, caiz olabilir. Bu, “doğum kontrolü” değil, daha çok “sorumlu aile planlaması” olarak değerlendirilir.