Fasık kişileri sevmek meselesi, İslam dininde hem fıkıh hem de ahlak ilmi açısından ele alınan önemli bir konudur. Bu konuyu daha detaylı incelemek için birkaç farklı boyuta bakmak gerekir. İslam’a göre, kalpteki sevginin türü önemlidir. Bir kişiyi sevmenin haram olması için bu sevginin, o kişinin işlediği günahlar yüzünden olması veya o günahları onaylama ve hoş görme amacını taşıması gerekir. Bir kişi, açıktan günah işlese dahi, onun iyi huyunu, yardımseverliğini, merhametini veya bir sanat dalındaki yeteneğini sevmek günah olmaz. Bu sevgi, o kişinin günahlarını onaylamak anlamına gelmez. Örneğin, yalan söyleyen bir komşunuzun size olan vefalı davranışlarını sevebilirsiniz. Bu, insani bir sevgi olup günah değildir. Dini açıdan sevgi, Allah’ın emirlerine uyan, ibadetlerini yerine getiren, güzel ahlaklı Müslümanlara karşı beslenir. Bu sevginin temelinde “Allah için sevmek” vardır. Açıkça günah işleyen bir kişiyi uyarmak, Müslüman’ın önemli sorumluluklarından biridir. Bu uyarı, kırıcı, alaycı veya küçük düşürücü bir şekilde değil, güzel söz ve hikmetle yapılmalıdır. Bu uyarı, o kişiye karşı beslenen sevginin bir sonucu olarak da görülebilir. Bir fasıkla, onun günahlarına ortak olmamak ve bu durumdan etkilenmemek şartıyla arkadaşlık kurmak mümkündür. Ancak, kişinin günahları sizi olumsuz etkiliyorsa veya sizin de günaha girmenize neden oluyorsa, o ilişkiyi sınırlandırmak gerekir. Unutulmamalıdır ki, hiç kimse günahsız değildir. Bir fasık, açıktan günah işlese bile, bir gün tövbe edip salih ameller işleyerek Allah katında makbul bir kul haline gelebilir. Dolayısıyla ona tamamen düşmanlık beslemek doğru bir yaklaşım değildir. O kişinin içinde var olan iyilikleri görmek, bu iyilikleri takdir etmek ve onu günahlarından uzaklaştırmak için dua etmek de müminin görevlerindendir.