Grip ve benzeri bulaşıcı hastalıklara yakalanan kişilerin toplum içine çıkması, hem dini hem de sağlık açısından değerlendirilmesi gereken önemli bir konudur. İslam dini, bireyin ve toplumun sağlığını korumaya büyük önem verir. Bu nedenle, bulaşıcı bir hastalığa sahip olan bir kişinin, başkalarına zarar verebilecek davranışlardan kaçınması esastır. İslam’da temel bir kural, “zarar vermek de zarara zararla mukabele etmek de yoktur” (Lâ darara ve lâ dırâr) ilkesidir. Bir hasta, bilerek veya bilmeyerek hastalığını başkalarına bulaştırarak onlara zarar vermiş olur. Bu da İslam’ın genel prensiplerine aykırıdır. Peygamber Efendimiz (s.a.s.) döneminde de bulaşıcı hastalıklara karşı tedbir alınması teşvik edilmiştir. Örneğin, veba gibi salgın hastalıklar için karantina benzeri uygulamalar tavsiye edilmiştir. Peygamber Efendimiz (s.a.s.) bir hadisinde şöyle buyurmuştur:

“Bir yerde veba olduğunu duyarsanız oraya girmeyin, bulunduğunuz yerde veba çıkarsa oradan kaçmayın.” (Buhari, Tıp, 30) Bu hadis, hastalığın yayılmasını engelleme ve sağlıklı insanları koruma amacı taşır. Her birey, kendi sağlığını korumakla birlikte, başkalarının sağlığını tehlikeye atmama konusunda da sorumluluk sahibidir. Hastalık durumunda, toplum içine çıkmamak veya gerekli önlemleri (maske vb.) alarak çıkmak bu sorumluluğun bir gereğidir. Camiye, iş yerine veya başka toplu alanlara giden bir hastanın, cemaatin ve toplumun sağlığını tehlikeye atması caiz görülmez. Özellikle cemaatle kılınan namazlarda, hastaların başkalarına zarar verme ihtimali varsa, evde kalmaları veya tedbirli olmaları tercih edilir. Hastalığa maruz kalanların, hastalığın yayılmasını engellemek amacıyla toplum içerisine çıkmaktan kaçınmaları dini ve ahlaki bir sorumluluktur.