Kadın bir yerde ikamete karar verme hususunda kocasına tabidir, bu mesele metinlerde açıkça zikredilmiştir. Komutan ile birlikte olan asker, işverenle birlikte olan işçi ve hocasıyla birlikte olan talebe de böyledir. El-Haskefi, ed-Dürrü’l-muhtar’da şöyle demektedir: “Muteber olan tabi olanın değil tabi olunan kişinin niyetidir zira o asıldır. Bu ibareler vatan-ı ikame ile alakalıdır, vatan-ı asli ile alakalı hükmün bu ibarelerden çıkması pek mümkün değildir. Zira askerin, işçinin veya talebenin vatan-ı aslisi tabi oldukları zevatın kararına itibarla değişmez, bunlardaki tabiiyet bu itibarla zayıftır.” Ancak kadının durumu ise başkadır, kadın hayatının geri kalanını kocası ile beraber geçirecektir, dolayısıyla tabi olmak hususunda kadının durumu diğerlerinin üzerindedir ve daha güçlüdür. Bu manada Ez-Zeylai; “Kadın, bir yeri mesken edinme hususunda kocasına tabidir, kocası yerleşmeye münasip gördüğü bir yere onu götürebilir” demektedir.^[1]

Öyleyse kadının vatanı aslisi, kocasının onu yerleştirdiği yerdir. Binaenaleyh, evlendiği andan itibaren, kadın için baba evi vatan-ı asli olmaktan çıkacaktır. Baba evi, yeni yerleştiği yerden seferi mesafe uzaklıkta ise ve baba evinde on beş günden az kalacaksa, namazları kısaltır. Zira kadının artık “ben burada kalıyorum” demesi mümkün değildir. Ancak şayet koca, karısının babasının evinde kalıp orada yaşamaya karar verse, bu durumda orası kadın için vatan-ı asli olur çünkü böyle bir durumda orası koca için de zaten vatan-ı asli olacaktır. Nitekim bir memlekette hanımının bulunması, kişi için o memleketin vatan-ı asli olmasını sağlayabilmektedir. Çünkü bu durum, o kişinin o memleket ile ciddi bir alakasını kaçınılmaz hale getirecektir. Öyle ise bir yerin, bir kadın için vatan-ı asli olması, o yerin kocası için de vatan-ı asli olamayacağı anlamına gelmez.^[2]

Kaynakça:

[1] Tebyinu’l-hakayık, C.1, s.216
[2] El-Fetava’l-Hindiyye; c.1, s.142