Zalimin zulmünün cezası olarak dünyada acı çekmesini istemek caiz mi?
Zalimin zulmünün cezası olarak dünyada acı çekmesini istemek caiz mi?
Zalim bir Müslümanın başına bir bela gelse diğer Müslümanların bu kişi için oh olsun demesi, hatta acı çekmesini temenni etmesi, dünyada cezasını çekmesini istemesi caiz midir?
Müslüman’ın hatasının açığa çıkması kimseye fayda vermediği gibi bu hatasının açığa çıkması ile terbiye olmasını dilemek de doğru bir davranış değildir. Nitekim Peygamber Efendimiz (s.a.s) şöyle buyurdular: “Her kim bir Müslüman kardeşinin ayıp ve kusurlarını, kimsenin görmediği ve görmesini istemediği şeylerini örterse, Allah Teâlâ da kıyamet gününde onun ayıplarını örter. Her kim Müslüman kardeşinin meydana çıkmasını istemediği bir şeyini ortaya çıkarır ve dile verirse; Allah da onun ayıplarını, kimsenin bilmesini istemediği hallerini meydana çıkarır. Bu suretle kendi evi içinde de olsa onu rezil eder. Müslüman kardeşinin ayıplarını örten, bir ölüyü diriltmiş gibidir. “[1]
İnsan başkalarının ayıp ve kusurunu değil, kendi ayıp ve kusurunu görmeye çalışmalıdır. Peygamber Efendimiz (s.a.s): “Kendi ayıbı, insanların ayıbını görmekten alıkoyan kimseye müjdeler olsun.”[2] buyurmuştur.
Ancak Müslümanların doğru yolu bulmalarını sağlayan feraset ve basiret sahibi olmaları, bu dünyada işledikleri eski kusurlarının örtülmesi, özellikle düşmanlarına karşı onları küçük düşüren yanlış davranışlarının gizlenmesi, belki de düşmanların zihninden de silinmesi, ahirette ise onların bağışlanıp cennete konulmasının bir tek şartı vardır: Kitap ve sünnette tespit edilen takva sahibi olmak/Allah’ın emir ve yasaklarına riayet etmek. “Kim Allah’tan korkar, O’na karşı gelmekten sakınırsa, Allah ona bir çıkış yolu gösterir. Kim Allah’tan korkar, O’na karşı gelmekten sakınırsa, Allah ona işinde bir kolaylık verir. İşte bu, Allah’ın size indirdiği buyruğudur. Kim Allah’tan korkar, O’na karşı gelmekten sakınırsa, Allah, onun kötülüklerini örter ve onun mükâfatını -kat be kat- büyütür.”[3]
Kaynakça:
[1] Buhârî, Mezâlim, 3; Müslim, Birr, 58; Tirmizî, Birr ve Sıla, 85
[2] Aclûnî, Keşfu’l-Hafa, II, 46
[3] Talak, 65/2, 4, 5
URL Kopyala
