​İntihar eden bir Müslüman için üzülmek, acımak, şefkat göstermek ve ailesine taziye bildirmek caizdir, hatta insani ve dinen uygun bir davranıştır. Bir kişinin büyük bir günah işlemiş olması (intihar), diğer Müslümanların ona karşı insani duygularını (üzüntü, acıma) kaybetmesini gerektirmez. Peygamber Efendimiz (s.a.s.), günahkâr bir Müslümana dahi merhamet edilmesini tavsiye etmiştir. İntihar büyük günah olmakla birlikte, intihar eden kişi Müslüman ise kâfir olmaz. Ehl-i Sünnet inancına göre, Allah (c.c.) dilerse büyük günah işleyen kulunu da affedebilir. Üzülmek ve onun için rahmet dilemek, bu affedilme ümidini de içerir. İntihar eden kişinin genellikle akli dengesinin bozulması, cinnet hali, aşırı bunalım veya dayanılmaz bir çaresizlik gibi iradesini tam olarak ortadan kaldıran bir durumda bu eylemi gerçekleştirdiği düşünülür. Bu nedenle ona merhametle yaklaşmak önemlidir. Asıl üzüntü, geride kalan ailesinin yaşadığı büyük acı ve travmadır. Taziye (sabır dileme ve teselli etme) zaten dinimizin tavsiye ettiği bir davranıştır. Ölenin günahı ne olursa olsun, yakınlarının acısını paylaşmak insani bir vecibedir. Üzüntü, acıma ve merhamet duyguları insani ve fıtri duygulardır. Bir kişinin işlediği günahın büyüklüğü, Müslümanlar olarak ona karşı duyacağımız insani şefkati ortadan kaldırmaz. İntihar eden kişiye acımak, onun günahına rızayı değil, düştüğü çaresiz duruma ve ahiret akıbetine karşı duyulan üzüntüyü ifade eder. Tercih edilen görüşte, intihar eden kişi Müslüman ise cenaze namazı kılınır ve onun için dua edilir. Cenaze namazının kılınması, onun günahının affedilmesi için rahmet ve mağfiret duası edildiği anlamına gelir. Bu da ona üzülmenin ve onun için iyilik dilemenin caiz olduğunu gösterir.