Toprak yeme gibi doğrudan Kur’an veya Sünnet’te detaylıca ele alınmayan bir konuda hüküm, zararı ortadan kaldırma (def’u’l-mazarrât) genel ilkesine dayanır. Mevsûatü’l-Fıkhiyye el-Kuveytiyye’de yenilmesi caiz olmayan (haram veya tahrimen mekruh) maddeleri incelerken, bu hükmün dayanağını dört mezhebin genel kaidelerine dayandırır. ​Mevsûa, yenilmesi haram olan şeyleri incelerken, vücuda faydası olmayan ve zarar veren her şeyin yenilmesinin caiz olmadığına dair fıkhi kaideleri esas alır. Toprak ve çamur, bu kategoriye girer. Toprak (veya çamur/kil), insanın normalde yemediği ve sindirim sistemine zarar veren (mideyi tıkayan, hastalıklara yol açan) maddelerden kabul edilir. Bu tür zararlı maddelerin yenilmesi, ayetlerde emredilen “Kendinizi tehlikeye atmayınız” (el-Bakara, 2/195) genel yasağı kapsamına girer. ​Hanefi fıkhının temel metinlerine atıfta bulunulduğunda, Kuveyt Ansiklopedisi’nin dolaylı olarak işaret ettiği gibi, temel Hanefi kaynaklarında (özellikle İbn Âbidîn’in Reddü’l-Muhtâr’ında) Kadıhan’ın görüşü olarak önce toprak yemenin mekruh olduğu aktarılır. Ancak, haram olduğu görüşü, kıyas açısından daha kuvvetli ve tercih edilebilir (evceh) olarak değerlendirilir. Çünkü toprak yemek, vücuda zarar vermesi ve malın (yenecek bir şey olmadığı için) israf edilmesi yönüyle haramlık ilkesine daha yakındır. Fıkıh, zararı ortadan kaldırmayı (def’u’l-mazarrât) temel amaç edinmiştir. ​Özetle; Mevsûa’nın işaret ettiği fıkhi usule göre, Hanefi mezhebinde nihai olarak kabul gören ve daha kuvvetli bulunan hüküm, toprak yemenin sağlığa verdiği zarar nedeniyle haram olduğu yönündedir. Toprak yeme (çamur yeme) hükmü diğer mezheplerde de buna yakındır. ​Malikilerde tercih edilen görüş, haram olduğudur. ​Şafiiler ve Hanbelilerde zararlı olduğu için haram veya tahrimen mekruh (harama yakın mekruh) kabul edilir.