İmam ile cemaatin namaz kıldığı yerin hakikaten veya hükmen bir sayılması gerekir. Caminin alt katı veya müştemilatı, caminin bütünü (aynı bina) içinde yer alıyorsa, genellikle mekân birliği sağlanmış sayılır. Yani caminin farklı katları ve kısımları aynı namazgâh hükmündedir. Eğer namaz kılınan müştemilat ile imamın bulunduğu yer arasında bir sokak, dere/ırmak veya namazgâh birliğini bozan büyük bir boşluk gibi bir engel yoksa, mekân birliği devam ediyor kabul edilir. Cemaatin, imamın rükû, secde gibi intikallerini (hâlden hâle geçişlerini) şüphesiz bir şekilde bilebilmesi şarttır. İmamın intikal tekbirlerini doğrudan (hoparlörsüz) kendi sesiyle duyarak veya imamın kendisini veya imamın hareketlerini takip eden cemaatin hareketlerini (safları) görerek sağlanır. ​Cami içinde, katlar arasında (alt kat gibi) genellikle mekân birliği olduğu için, imamın veya cemaat hareketlerinin görülebilmesi yahut imamın çıplak sesinin duyulması halinde iktida (imama uyma) sahih olur. İmam ile cemaat arasında imama uymaya mani olacak bir engel (hâil) bulunmamalıdır. Kapalı bir duvarın bulunması, imamın ne görülmesine ne de sesinin duyulmasına imkân vermiyorsa uymaya engeldir. ​Ancak alt kat, üst katın altında olduğundan duvar (mekân birliğini tamamen bozucu) engeli söz konusu değildir; önemli olan intikal takibidir. Eğer alt katta bir pencere veya açıklık varsa ve intikaller takip edilebiliyorsa uymak caizdir. Özetle, Hanefî mezhebinde, caminin alt katından hoparlörsüz imama uymada asıl şart, alt katın cami binasının bir parçası olması (hükmen mekân birliği) ve kadınların, imama ait çıplak sesi duyarak veya imamın yahut cemaatin hareketlerini görerek yada ara müezzin aracılığıyla imamın bir rükünden diğerine geçişini kesin olarak takip edebilmesidir.