Bir kişinin kendi avret yerine bakmasının hükmüne gelince; Hanefî ve Mâlikî mezheplerine göre bu caizdir. Ancak, Tuhfetü’l-Fukahâ’da Semerkandî’nin, el-Cevhere’de Kuddûrî’nin ve Şerhu’l-Muhtasar’da Hattâb’ın belirttiği gibi, bu edebe uygun değildir. Hattâb, bazı alimlerin, zorunlu bir durum yoksa bu davranışı mekruh kabul ettiğini zikreder. Hatta Zerrûk’tan, bunun fuhşa yol açabileceği şeklinde bir görüş aktarılır. Şafiîler ise ihtiyaç olmadıkça avret yerine bakmanın mekruh olduğu görüşündedir. Heytemî, et-Tuhfe adlı eserinde ve Remlî, el-Minhâc’da şöyle demiştir: “Bir kişinin boş yere kendi avret yerine bakması mekruhtur.”  Nevevî er-Ravda’da, Kalyûbî Hâşiye’sinde ve Gazâlî el-Vasît’te de aynı görüşü dile getirmiştir. Eğer kişi, ağır avret yerine bakmaktan veya dokunmaktan zevk alıyor veya lezzet duyuyorsa, bu durumdan uzak durması gerekir. Zira şeytanın bu yolla kendisini, istimnâ (mastürbasyon), zina veya diğer haramlar gibi yasaklara sürüklemesinden korkulur. Özetle, İslam hukukunda kişinin kendi avretine bakması normal şartlarda haram değildir. Ancak dinin temel ilkelerinden olan haya ve edep duygusu gereği, zaruret olmadıkça bu tür durumlardan kaçınmak tavsiye edilir. Namaz, gusül gibi durumlarda vücudun açılması ihtiyacına binaen, gerektiğinde avret yerlerine bakmakta bir sakınca yoktur.