İslam hukukunda seferilik (yolculuk) hükümleri, kişinin ibadetlerini kolaylaştırmak amacıyla getirilmiş ruhsatlardır. Bu hükümlerin uygulanmaya başlanması için kişinin yaşadığı yerleşim yerinin meskun mahalli ve finasını geçmesi gerekir. Fina, genel olarak bir şehrin veya yerleşim yerinin, halkının ihtiyaçlarını karşılamak üzere ayrılan ve yerleşim alanına bitişik kalan bölgeleridir. Bu bölgeler, doğrudan yerleşim yeri olmasa da şehre ait kabul edilir ve genellikle şehirle iç içe bir yapıya sahiptir. Örneğin: Şehrin hemen bitiminde yer alan, insanların toplandığı, pazar kurduğu alanlar gibi. Şehir sınırının dışında, ama şehre bitişik konumdaki mezarlıklar. Şehrin yerleşim alanını bitiren, ama yine de şehre bağlı olan büyük yapılar. Eğer bir nehir veya köprü, yerleşim yerinin doğal bir sınırını oluşturuyorsa, bu da fina kapsamında değerlendirilebilir. Dolayısıyla şehrin finası, o şehrin siyasi veya idari sınırları (haritadaki sınırlar) değildir.

Fınanın genişliği şehirden şehre değişebilir ve her şehirde belirgin bir fina olmayabilir. Seferilik mesafesi (Hanefi mezhebine göre yaklaşık 90 km) hesaplanırken, kişinin evinden değil, bulunduğu yerdeki fina denilen yerden, gideceği yerin finasına kadar olan mesafe esas alınır. Dinen sefer sayılacak mesafedeki bir yere (Hanefi mezhebinde 90 km) gitmek üzere yola çıkan kişi, yaşadığı yerleşim yerinin meskûn mahallinden ve fınasından çıkınca seferi hükmünde kabul edilir ve seferilik ruhsatlarından yararlanmaya başlar. Fakat ikamet ettiği yerleşim birimine bitişik olan başka yerleşim birimleri varsa onları da geçmesi gerekir. Buna göre, kişinin yolculuğa çıktığı yolun durumuna göre hüküm değişir, hangi yoldan gidiyorsa o yoldan nerede yerleşim ve fina bitiyorsa oradan seferilik başlar.