Batı geleneği, evli olmayan bir kızın babasının ve ailesinin adıyla anılmasına dayanır. Ancak bir kadın evlendiğinde, adının başına, evli olduğunu belirten “Bayan” veya “Madam” gibi terimlerle birlikte kocasının soyadı eklenir. Bu durumda, kocanın soyadının kadının adına eklenmesi, “Filanca, filanca ailesiyle evli” dememize denk gelir ve bu, onlara göre kesinlikle soy bağı yanılgısına yol açmayan bir tür tanımlamadır. Tanımlama alanı geniştir; Mesela “İkrime, İbn Abbas’ın azatlısı” örneğinde olduğu gibi vefa bağıyla, “Gazali” örneğinde olduğu gibi meslekle, “Topal” (el-A’rec), “’Miyop Gözlü” “Ebu Muhammed el-A’meş” gibi lakap veya künyeyle, “İsmail bin Uleyye” örneğinde olduğu gibi babası bilinmesine rağmen annesine nispetle ve Yüce Allah’ın “Nuh’un karısı ve Lut’un karısı” [Tahrim: 10], “Firavun’un karısı” [Tahrim: 11] gibi ayetlerinde geçtiği gibi kadının kocasına nispet edilmesiyle evlilik bağıyla olabilir.

Buhari ve Müslim, Ebu Said el-Hudri’den (r.a.) rivayet ederler: “İbn Mesud’un karısı Zeyneb (r.a.) Rasulullah’tan (Allah ona ve ailesine salat ve selam etsin) izin istemeye geldi. ‘Ya Rasulullah, bu Zeyneb sizden izin istiyor’ denildi. ‘Hangi Zeynep?’ diye sordu. ‘İbn Mesud’un karısı’ denildi. ‘Evet, ona izin verin’ buyurdu ve ona izin verildi.” Dolayısıyla bu gelenek şeriata aykırı olmadığı sürece, Allah’ın izniyle onu benimsemekte bir sakınca yoktur. Yüce şeriat, kendisine aykırı olmayan gelenekleri dikkate almış ve onları bağlayıcı kılmıştır; öyle ki fakihlerin külli kaidelerinden biri şu olmuştur: “Gelenek bağlayıcıdır.” Müslümanları, toplumlarıyla bütünleşmeleri ve onlardan soyutlanmamaları için onlara karşı ayaklanmaya veya kasten muhalefet etmeye çağırmamıştır. Böylece, hiçbir şer’i ilke ile çelişmeyen konularda çatışma veya yapay anlaşmazlık olmadan birlikte yaşayabilir. Ancak bununla birlikte kadınların kocasının soyadını almaması günah da değildir.