​İslam’da canlılara karşı merhamet ve adaletli muamele temel bir prensiptir. ​Hayvanlar, insana Allah tarafından emanet edilmiş canlılar olarak kabul edilir. Onların bakımını üstlenen kişinin, hayvanı kullanmadığı zamanlarda bile onun temel ihtiyaçlarını (beslenme, barınma, sağlık) giderme yükümlülüğü vardır. ​Yazın kullanılıp, kışın ihtiyaçlar ortadan kalktığı için hayvanın bakımını bırakarak “doğaya terk etmek” caiz değildir ve emanete karşı saygısızlıktır. At, insana hizmet etmek üzere evcilleştirilmiş bir hayvandır ve doğada kendi başına yiyecek bulma, yırtıcılardan korunma ve zorlu kış şartlarına dayanma yeteneğini büyük ölçüde kaybetmiştir. Kışın yiyecek kaynakları (otlaklar) azalır, hava koşulları ağırlaşır. Bu şartlarda terk etmek, hayvanı açlık, soğuk ve ölüm tehlikesiyle baş başa bırakmaktır. Bir canlıyı aç ve bakımsız bırakmak, İslam’da kesinlikle yasaklanmış olan zulüm ve ihmal kapsamına girer. Peygamber Efendimiz (s.a.s.), bir kediyi hapsedip açlıktan ölmesine sebep olan kadının, bu yüzden azaba uğrayacağını bildirmiştir. (Buhârî, Bed’ü’l-halk, 17) Hayvanı kullanma süresi bittiğinde, o hayvanın yaşamsal ihtiyaçları üzerindeki emanet sorumluluğu bitmez. Ya hayvanın uygun şartlarda (beslenmesi, barınması garanti edilerek) bakımı sağlanmalı ya da bir başkasına devredilmelidir. Eğer kişi, kışın atın bakımını üstlenemeyecekse, onu bakabileceği birine (uygun bir çiftliğe, hayır kurumuna vb.) satmak veya bağışlamak yoluyla sorumluluğunu devretmelidir. ​