Yaşlanan veya hastalanan evcil hayvanları kendi haline terk etmek, İslam ahlakı ve hayvanlara karşı merhamet ilkesi açısından meşru değildir. İslam dini, canlılara, özellikle de insana hizmet eden evcil hayvanlara iyi davranmayı, onlara merhamet etmeyi ve ihtiyaçlarını gidermeyi emreder. İslam dini, hayvanları rastgele bir şekilde yaratılmamış, aksine Allah’ın birer emaneti ve can taşıyan varlıklar olarak kabul eder. Kur’an-ı Kerim ve hadisler, hayvanlara karşı zulmü yasaklar ve onlara eziyet etmeyi büyük günahlardan sayar. Peygamber Efendimiz (s.a.s.) bir hadisinde şöyle buyurmuştur: “Merhamet edin ki size de merhamet edilsin.” (Tirmizî, Birr, 16) Bu merhamet emri, yalnızca insanları değil, tüm canlıları kapsar. Aç veya susuz bırakılan bir kedi yüzünden bir kadının azap göreceğini anlatan hadis (Buhârî, Enbiyâ, 54) ve susuzluktan ölmek üzere olan bir köpeğe su veren kişinin günahlarının affedildiğini bildiren hadis (Buhârî, Şirb, 9) gibi birçok örnek, hayvanlara karşı sorumluluğumuzun ne kadar büyük olduğunu gösterir.

Bir hayvanı sahiplenmek, onun tüm hayatı boyunca, yani gençliğinde, yaşlılığında ve hastalığında ihtiyaçlarını karşılamayı üstlenmek demektir. Yaşlanan veya hastalanan bir hayvanın terk edilmesi, onun en savunmasız anında terk edilmesi demektir. Bu, ahlaki ve dinî açıdan bir zulüm ve emanete ihanet olarak değerlendirilir. Hayvanın yaşına ve sağlık durumuna uygun bir şekilde beslenmesi ve temizliğinin sağlanması gerekir. Fakat hayvanın durumu geri dönülemez bir hale gelmişse, tedavisi mümkün değilse ve büyük bir acı çekiyorsa, uzman bir veterinerin onayıyla ve hayvanın acısının sonlandırılması niyetiyle ötenazi yaptırmak caiz görülmüştür. Bu, hayvanın acısını uzatmaktan ziyade, ona merhamet etmektir. Ancak bu, son çare olmalı ve keyfi bir şekilde yapılmamalıdır. Sonuç olarak, yaşlanan evcil hayvanı kendi haline terk etmek İslam’ın hayvanlara merhamet emrine aykırıdır. Bir hayvanı sahiplenen kişi, onun son nefesine kadar sorumluluğunu üstlenmeli, ihtiyaçlarını gidermeli ve ona eziyet etmemelidir.