Devletin halktan vergi almasının meşruiyeti için bir takım şartlar vardır. İsrafsız işletilen devlet maliyesinin vergiye ihtiyacı bulunacak, başka bir kaynaktan bu ihtiyacı gidermek mümkün olmayacaktır. Vergi yükü vatandaşlara adaletle dağıtılacak, vergi ihtiyaç fazlası maldan ve gelirden âdil ölçüler içinde alınacaktır. Toplanan vergi gelirleri, İslâm’ın meşru gördüğü, cevaz verdiği amme menfaatlerine ve hizmetlerine sarf edilecektir. Verginin konması, toplanması ve sarfına ait esaslar ve kaideler usûlüne uygun ve ehline danışma yoluyla tespit edilecektir. Bir sistem ancak toplumsal adaleti gözettiği oranda anlamlı, makul ve kabul edilebilir olacaktır. Vergide adalet olmadan toplumsal barış ve adalet olmayacağı açıktır. Ancak bazı vergi sistemlerinde ağırlık merkezini gelire göre vergilendirme yerine toplumun tümünün vergilendirilmesi oluşturmaktadır.

Başta sabit gelirliler olmak üzere, geliri olsun ya da olmasın toplumun bütünü vergilendirilmektedir. İlaçtan suya, ekmekten bebe mamasına en temel ihtiyaçlar için bile gelir durumuna bakılmaksızın vergilendirme yapılması insani/adil olmadığı gibi, gelir durumuna bakılmaksızın vergilendirme uygulaması zengin ile fakirin aynı vergiyi vermesine neden olması bakımından da zulümdür. Bir iş adamıyla, yeterli geliri olmayan bir vatandaş markette aynı KDV’yi ödemekte, gelir artışından daha fazla gelir vergisi artışı alım gücünü düşürmekte, yapılan vergi artışı da maaş zamlarını eritmektedir. Dolayısıyla vergi sisteminin adil olmadığı bir düzende ihtiyaç halinde vergi muafiyetinden faydalanılabilir. Bu durumda vergi kaçırmayanların bir hakkı varsa bu hak, ihtiyaç halinde vergi muafiyetinden faydalanan taraflar üzerine değil, adil olmayan vergi sistemini işleten yetkili makamlar üzerine olacaktır.