Ulul’emre (yöneticilere) itaati emreden ayeti celile de: “İtaat ediniz” emri^[1] tekrarlanmadan “ülü’l-emre de…” denilmesi, bunların itaat yükümlülüğü bakımından Allah Teâlâ ve Rasûlü (s.a.s) gibi olmadıklarına, emirleri meşrû (Allah ve Rasulünün tâlimatına uygun) olmadıkça kendilerine itaat edilmeyeceğine işaret etmektedir. “Hiçbir mahlûka, Allah emrine uymadığı takdirde itaat edilemez”, “Ancak mâruf (meşrû) olan emre itaat edilir”, “Allah’a itaatsizlik sayılan emre itaat edilmez” meâlindeki hadisler bu kaideyi açıkça ifade etmektedir.Devlet av hayvanlarının yanlış avlanma sonucunda yok olmaması için bir takım tedbirlere başvurabilir. Bu tedbirlerin birçok yararı vardır. Yanlış avlanmalar sonucunda hayvanların dengesi bozulabilir, düzensizlik meydana gelir ki bu bir “fesat” tır. Allah Teala fesat çıkarmayı yasaklamış ve fesatçıları sevmediğini birçok ayette bildirmiştir. Ayrıca bir hadis-i şerife göre Peygamber Efendimiz (s.a.s) kendilerine ziyafet vermek isteyen bir sahabîyi “Aman süt veren hayvanı kesme” diye uyardığı da vâkîdir.^[2] Av yasağı döneminde yasağa aykırı olarak avlanmak kişiyi vebal altına sokacağı gibi diğer insanların av hayvanlarından faydalanmasını kısıtlamaya da sebep olur.

Kişi trafik kurallarını ihlal etmek suretiyle hem kendisinin hem de başkalarının hayatını tehlikeye sokacak fiil ve davranışlardan uzak durmalıdır. Zira hayat hakkı, Allah’ın kullarına verdiği bir emanettir. Bu emanete haklı bir gerekçe olmadan kıyılması haram olup büyük günahlardan sayılmıştır. Bu hususta kişinin kendi canına kıymasıyla başkasının canına kıyması arasında herhangi bir fark yoktur. Çünkü böyle bir fiil, hem Allah’ın koyduğu sınırları ihlal etmek, hem de O’nun takdirine karşı isyan anlamına gelir. (Tahtâvî, Hâşiye, 602) Nitekim Kur’an-ı Kerim’de: “Kendinizi öldürmeyin.”^[3] “Allah’ın haram kıldığı cana haksız yere kıymayın.” buyrulmuştur.^[4] Peygamber Efendimiz (s.a.s) de pek çok hadisinde intihar etmenin büyük günah olduğunu ve intihar eden kimsenin karşılaşacağı cezayı haber vermiştir.^[5]

---

Kaynakça:

[1] Nisâ, 4/59
[2] Müslim, Eşribe, 20; İbn Mâce, Zebâih, 7
[3] Nisâ, 4/29-30
[4] En‘âm, 6/151; İsrâ, 17/33
[5] Buhârî, Enbiyâ 50; Vesâyâ 23, Tıp 45, 56; Müslim, Îmân 144