Toplum içinde sesli geğirme konusu, fıkıh kitaplarında doğrudan günah olarak net bir hükme bağlanmamış olsa da, İslâm adabı (görgü kuralları) ve nezaket çerçevesinde değerlendirilen bir konudur. İslâm’da ölçü, başkalarını rahatsız etmekten ve toplumsal nezaheti bozmaktan kaçınmaktır. ​Sesli geğirme, temelde doğal bir fizyolojik tepki olsa da, İslâm ahlakı ve görgü kuralları açısından hoş karşılanmayan bir davranıştır. İslâm, kişinin kendisini ve başkalarını temiz tutmasını, güzel kokmasını ve çevresindeki insanları rahatsız edecek her türlü davranıştan kaçınmasını emreder. Ağız kokusu, yüksek ses ve başkalarına iğrenç gelebilecek hareketler, bu rahatsızlık kapsamına girer. Bu tür bir davranış İslâm’ın emrettiği toplum içinde nezaket ve edeb anlayışına aykırıdır ve bu nedenle uygun görülmez. Kişi bu davranışı ile komşuluk ve toplum haklarına zarar vermiş olur. ​

Toplum içinde sesli geğirme gibi fizyolojik ses ve hareketlere dikkat etme ölçüsü, Peygamber Efendimiz’in (s.a.s.) ve İslâm âlimlerinin tavsiye ettiği edep kurallarıdır. En temel ölçü, geğirmenin sesini mümkün olduğunca bastırmak ve hafifletmektir. Bu, görgü kurallarının temelidir. Yüksek sesle geğirmek, nezaketsizlik sayılır. Geğirme esnasında ağzı elle, mendille veya uygun bir nesneyle kapatmak gerekir. Bu hem sesin yayılmasını azaltır hem de ağızdan çıkabilecek kötü kokunun ve tükürük parçacıklarının başkalarına ulaşmasını engeller. Kalabalık veya resmî bir ortamda (mesela bir yemek meclisinde) geğirme ihtiyacı hissedildiğinde, mümkünse kısa süreliğine o ortamdan uzaklaşarak ihtiyacı gidermek en idealidir. Geğirme, çoğunlukla beraberinde bir koku (yemek kokusu) getirir. İslâm, soğan, sarımsak gibi kokusu ağır yiyecekleri yedikten sonra bile cemaati rahatsız etmemek için camiye gitmeyi hoş karşılamaz. Bu hassasiyet, geğirmeden kaynaklanan kokuyu da kapsar. Başkalarını rahatsız edecek şekilde aşırı olması durumunda kul hakkı kapsamına da girebilir.