İslam savaş (cihat) hukukunda, düşman üzerinde bomba gibi patlayıcıların kullanılması meselesi, özellikle modern savaş araçlarının ortaya çıkmasıyla birlikte, klasik fıkıh literatüründeki genel prensipler ışığında değerlendirilmiştir. İslam savaş hukukunun temel ilkelerinden biri, düşmana karşı dahi olsa zulümden, aşırı eziyetten ve müsleden (düşman cesedinin organlarını kesmek veya tahrip etmek) kaçınmaktır. Peygamber’imizin (s.a.s.) savaş sırasında yaptığı bazı uyarılarda, düşman cesetlerine eziyet edilmemesi, çocukların ve kadınların öldürülmemesi emredilmiştir. Düşmanı yakarak veya gereksiz yere işkence ederek öldürmek caiz görülmemiştir, çünkü bu aşırı bir eziyet ve zulüm olarak kabul edilmiştir. Patlayıcıların kullanılmasıyla ortaya çıkan vücudun parçalanması, aşırı acı çekme ve ölüm şekli, bu zulüm ve eziyet yasağı bağlamında tartışılmıştır. Modern savaşta patlayıcılar, belirli askerî hedeflere karşı veya düşman birliklerinin toplanma noktalarında bir kuvvet çarpanı olarak kullanılır. Eğer bu tür silahlar askerî bir zorunluluktan kaynaklanıyor ve meşru bir savaş hedefi için kullanılıyorsa, yani düşmanın direncini kırmak ve savaşı sonlandırmak gibi bir amaca hizmet ediyorsa, caiz olabileceği ifade edilmiştir. Ancak bu kullanımın bile sivil hedeflere yönelmemesi ve sadece savaşçıları hedef alması esastır. Patlayıcıların vücudu parçalama potansiyeli, İslam hukukundaki müsle (cesetlere eziyet) yasağı ile ilişkilidir. Bazı âlimler, patlayıcıların doğası gereği vücut parçalanmasına neden olmasını, savaştaki zorunluluk ve düşmanın öldürülmesi amacının bir sonucu olarak değerlendirirken, bazıları ise bundan mümkün olduğunca kaçınılması gerektiğini vurgulamıştır. Ancak müsle yasağı genellikle savaştan sonra ölen düşman askerlerinin vücutlarına kasten eziyet etmeyi hedefler. Patlayıcılar ise düşmanı öldürme eylemi sırasında vücudun bütünlüğünü bozar. Özetle, patlayıcıların düşman askerlerine karşı kullanılması, genel olarak, meşru bir askerî hedef gözetilerek ve sivil zayiattan kaçınılarak yapıldığı sürece, çağdaş fıkıh tartışmalarında caiz kabul eden görüşler bulunmaktadır. Ancak, bunun zulme ve aşırı eziyete yol açacak şekilde, sadece düşmanın acı çekmesini artırmak amacıyla keyfi kullanımı kesinlikle caiz değildir.