​Video çekme, yayınlama ve kişisel mahremiyet konuları, İslam fıkhında önemli bir yer tutar. Yüzünü göstermeden bile olsa, bir kişinin rızası olmadan onu video çekmek ve sosyal medyada paylaşmak, İslam’ın temel ahlak ilkelerine aykırı görülür. ​İslam, özel hayatın gizliliğine büyük önem verir. Bir kişinin rızası olmadan onun video veya fotoğrafını çekmek ve bunu başkalarıyla paylaşmak, kişinin onurunu ve mahremiyetini ihlal etmektir. Bu, gıybet veya tecassüs (kusur arama) kavramlarıyla ilişkilendirilebilir. Kur’an-ı Kerim’de, “Ey iman edenler! Zannın çoğundan sakının. Çünkü zannın bir kısmı günahtır. Birbirinizin kusurlarını ve mahremiyetlerini araştırmayın. Bir kısmınız diğer bir kısmınızın gıybetini yapmasın…” (Hucurat Suresi, 12. ayet) buyurulur. Bu ayet, insanların özel hayatlarını araştırma ve kusurlarını ortaya çıkarma eylemlerini yasaklar. Yüzünü göstermeden video çekilse bile, kişinin tanınma ihtimali vardır. Mesela, çalıştığı yer, giydiği üniforma veya vücut yapısı gibi detaylar üzerinden kimliği tespit edilebilir. Bu da mahremiyet ihlalini ortadan kaldırmaz. Bu tür bir video, kişinin itibarını zedeleyebilir ve rızkına zarar verebilir. Bu nedenle, genel İslam ahlakı açısından bu eylem sakıncalı kabul edilir. ​Bir kişinin görüntüsünü veya videosunu çekmek ve yayınlamak için kesinlikle o kişinin açık rızası alınmalıdır. Rıza olmadan yapılan bu tür eylemler, kul hakkına girer. Kul hakkı, Allah’ın affetmediği, ancak o hak sahibinin affıyla ortadan kalkan bir günahtır. ​Elini yıkayıp yıkamadığının sorulması, video çekip paylaşmaya göre çok daha uygun bir davranıştır. Bu, bir mahremiyet ihlali değil, bir toplumsal sağlık ve nezaket meselesidir. Ancak bir kişinin hijyen kurallarına uymaması ve bunun sonucunda insanların sağlığını tehlikeye atması, ciddi bir zarar olarak kabul edilir. Bu tür bir zarar, kişisel mahremiyetin önüne geçebilir. Bu gibi durumlarda, video çekip sosyal medyada paylaşmak yerine, zararı en aza indirmek için farklı ve daha doğru yollar izlenmelidir. İslam’da, bir sorunu çözerken en az zarar verecek yöntemi seçmek esastır. İlk olarak, mümkünse doğrudan o kişiyi incitmeden, uygun bir dille uyarmak en doğru yoldur. Eğer uyarı işe yaramazsa veya bu durum ciddi bir tehlike arz ediyorsa, konuyu o iş yerinin yetkililerine veya gıda denetim birimlerine bildirmek en etik ve hukuki yoldur. Bu, sorunu bireysel bir utanç meselesine dönüştürmeden, sistemli bir şekilde çözmeyi hedefler.