İmam Müslim’in Sahih’inde geçen tam metin, genelde yöneticilik talebi ve ona olan isteksizliğin övülmesi bağlamında zikredilir. ​Ebû Zer (r.a.) anlatıyor: Ben, Rasûlullah’a (s.a.s.) dedim ki: “Yâ Rasûlellah! Beni (vali, âmir gibi bir vazifeye) tayin etmez misin?” Bunun üzerine eliyle omzuma vurdu ve şöyle buyurdu: ​”Ey Ebû Zer! Sen zayıf bir adamsın. İdarecilik ise emanettir. Kıyamet günü o, utanç ve pişmanlık sebebidir. Ancak onu hakkıyla alan ve üzerindeki görevi yerine getiren müstesna.” (Müslim, İmâre, 14, Hadis No: 1825; Ebû Dâvûd, Harâc, 2, Hadis No: 2928; Nesâî, Âdâbu’l-Kudât, 3) Başka bir rivayet ise şöyledir: ​”Biz görev isteyen kimseyi işe almayız. Görev, ancak onu istemeyene verilir.” (Buhârî, Ahkâm, 5) Başka bir hadis ise şöyledir: ​”Kim bizden bir iş talep eder de sonra onu ona verirsek, onu kendi nefsiyle baş başa bırakırız.” (Ebû Dâvûd, İmâre, 3, Hadis No: 2939). Yani Allah’ın yardımı ondan kesilir. ​İmam Müslim’in Sahih’inde geçen bu hadisler, Sahih hadislerdir. ​

Hadislerde belirtilen mesele, liyakat sahibi olmayan birinin göreve talip olması, görevi alması ve bu görevden elde ettiği gelirin meşruiyeti hakkındadır. Bir göreve liyakati olmadığı halde veya liyakati olsa bile sırf makam sevdasıyla talip olmak, genel olarak mekruh görülmüştür. Hadislerde, görev istemenin doğru olmadığı ve görevin ehil olana, o görevi istememesine rağmen verilmesi gerektiği vurgulanmıştır. İmam Mâverdî, el-Ahkâmu’s-Sultâniyye adlı eserinde, yöneticinin vasıflarını sayarken liyakati temel şart olarak koymuştur. Liyakat eksikliği, emanete hıyanettir. Hiyânet ise İslâm hukukunda haramdır ve bu hıyanet yoluyla elde edilen gelir meşru kabul edilmez. Ancak eğer toplumda o görevi yapacak liyakatli başka kimse yoksa ve kişi, göreve talip olmanın toplumsal bir zorunluluk olduğunu biliyorsa (Hz. Yusuf’un ”a.s.” hazineler üzerindeki görev talebi gibi), talep etmek caiz olabilir.