İslam fıkıh alimlerinin büyük çoğunluğuna göre, kurban sahibinin kurban etini, kellesini, derisini, sakatatını, yününü veya herhangi bir cüzünü satması caiz değildir. Bunun temel nedeni, kurbanın Allah rızası için kesilen bir ibadet olması ve ondan maddi bir menfaat elde edilmesinin ibadetin ruhuna aykırı düşmesidir. Nitekim Peygamber Efendimiz (s.a.s.) bir hadisinde şöyle buyurmuştur: “Kim kurbanın derisini satarsa, kurban kesmemiş gibidir.” (Beyhakî, es-Sünenü’l-kübrâ, 9/496 [19233]) buyurmuştur. Bu sebeple kurbanın derisi ya da etinin satılması hâlinde alınan bedelin sadaka olarak verilmesi gerekir. (Merğinânî, el-Hidâye, 4/360) Aksi takdirde, kurban ibadetinin sevabından mahrum kalacağı veya kurbanın geçerliliğinin tehlikeye gireceği düşünülür.

Kurban sahibi lokanta sahibi olsa, kurban etini satış dışı bazı şekillerde değerlendirebilir. Kendi evinde veya kendi lokantasında sadece kendisi ve ailesi için pişirip tüketebilir. Kurban etinden yapılan yemekleri, lokantasındaki müşterilerine ücretsiz olarak ikram edebilir. Ancak bu, bir satış veya menüdeki bir ürün olarak sunulamaz. Lokantasında veya başka bir yerde hazırladığı yemekleri, komşularına, akrabalarına ve arkadaşlarına hediye olarak verebilir. Özetle, kurban etinden doğrudan veya işleyerek ticari gelir elde etmek caiz değildir. Fakat kurban eti, fakire bağışlandığında artık o fakirin mülkiyetine geçer. Bu durumda, fakir kişi dilediği gibi eti kullanabilir, yani isterse tüketebilir, isterse başkasına hediye edebilir, isterse de satabilir. Kurban etini alan fakir için bu konuda herhangi bir kısıtlama bulunmamaktadır.