İslam hukukunda kira (icâre) akdi, tarafların rızasıyla kurulan ve menfaatin belirli bir ücret karşılığında temlik edilmesini konu alan bir sözleşmedir. Bu sözleşmenin temel prensiplerinden biri, her iki tarafın da akde sadık kalmasıdır. İslam hukukunda akitler karşılıklı rızaya dayanır ve tarafların anlaşması önemlidir. Eğer kiracı ve ev sahibi, kira sözleşmesini feshetme ve evin tahliyesi konusunda karşılıklı olarak anlaştıysa, bu anlaşmaya uyulması esastır. Kira, menfaatin yani evin kullanım hakkının satımı gibidir. Kiracı, evin kullanım hakkından yararlandığı süre kadar kira ödemekle yükümlüdür. Eğer ayın ortasında ev boşaltılıyorsa, kiracı evin tamamını bir ay boyunca kullanmamış demektir. İslam hukukunda bir mal veya hizmetin karşılığı, o mal veya hizmetin kullanıldığı veya alındığı miktar kadardır. Kiracı, evin tamamını kullanmadığına göre, tamamının kirasını ödemesi beklenmez. Dolayısıyla eğer kiracı ve ev sahibi karşılıklı anlaşarak kira sözleşmesini feshetmiş ve evi tahliye etmişlerse, kiracının evi kullandığı süre kadar kira ödemesi beklenir. Yani, ayın tamamını değil, kullandığı yarım ayın kirasını ödemesi İslam hukukunun genel prensiplerine uygun düşer. Bu durum, “haksız kazanç elde etmeme” ve “karşılıklı rıza” prensipleriyle de uyumludur. Ancak, bu konuda bağlayıcı bir hükümden ziyade, taraflar arasındaki anlaşmanın ve rızanın önemi vurgulanır. Eğer taraflar başlangıçta veya sonrasında “ayın ortasında çıkılsa bile tam kira ödenir” diye özel bir şart koşmuşlarsa, o şartın da geçerli olma durumu vardır, ancak genel kaide kullanılan menfaat kadardır. Herhangi bir ihtilaf durumunda, yerel örf ve mahkeme kararları da etkili olabilir.