​İslam hukukunda nişanlılık, evlilik için bir söz ve niyet beyanıdır, ancak taraflar arasında hukuki bir bağ oluşturmaz. Bu nedenle, nişanlılar nikâh akdi yapılmadığı sürece birbirlerine yabancı (namahrem) sayılırlar. Nişanlıların, yanlarında bir mahremi (babası, annesi, kardeşi, amcası vb.) olmadan baş başa, yalnız kalmaları (halvet) kesinlikle haramdır. Peygamber Efendimiz (s.a.s.) bu konuda, “Kim Allah’a ve ahiret gününe inanıyorsa, yanında mahremi olmayan bir kadınla yalnız kalmasın. Çünkü bu durumda üçüncüleri şeytandır.” buyurmuştur. Bu yasak, nişanlılık dönemi için de geçerlidir. Tokalaşmak, sarılmak, öpüşmek gibi fiziksel temaslar, nikâh akdi olmadan haramdır. Nişanlı olmak, bu yasakları kaldırmaz. Nişanlı kişilerin birbirlerine şehvetle bakmaları haramdır. Zira bu, nikâhlı eşlere mahsus bir durumdur. Şehvet uyandıran konuşmalar yapmak, duygusal yakınlaşmalarla sınırları aşmak da bu kapsamda değerlendirilir. ​Bu sınırlamalar, evliliğin temelini sağlam bir zemine oturtmak ve olası fitneleri (kötü sonuçları) engellemek amacını taşır. Nişan, bir evlilik garantisi değildir ve her an bozulabilir. Bu durumda, nişanlılık sürecinde yaşanan İslami kurallara aykırı durumlar, her iki taraf için de manevi ve psikolojik zararlara yol açabilir. Modern nişanlılık ilişkilerindeki gibi sürekli buluşmak, baş başa vakit geçirmek veya fiziksel temas caiz değildir. Çünkü bu tür davranışlar, evlilik akdi olmadan haramdır ve her an bozulabilecek bir nişan ilişkisinde taraflara zarar verebilir. Özetle, evlilik öncesi birbirini görmek bir ihtiyaç olarak görülse de, bu görüşme sadece bir defaya mahsus, belirli kurallar ve sınırlar içinde olmalıdır. Aksi hâlde, İslami hükümlere aykırı durumlar ortaya çıkar.