​Genel tanımıyla şehit, Allah yolunda canını feda eden bir Müslümandır. Şehitlik, Peygamberlikten sonra en yüce mertebelerden biri olarak kabul edilir. ​İslam hukukçularının büyük çoğunluğuna göre, bir kişinin şehit sayılmasının temel şartı Müslüman olmasıdır. İmanı olan bir kişinin işlediği günahlar (fasıklık), onun şehit olmasına engel teşkil etmez. Fasık veya günahkâr bir Müslüman, eğer şehitlik mertebesini gerektiren bir sebeple (örneğin Allah yolunda savaşırken veya bir afet sonucu) hayatını kaybederse şehit olabilir ve şehitlik sevabına da nail olur. Asıl önemli olan, kişinin iman sahibi olması ve eyleminin şehitlik hükümlerini gerektirmesidir. Şehit olmak için ise halis bir niyetle Allah rızası için savaşmak esas alınır. Şeklen şehit olsa da niyeti dünya menfaati olan, gerçek şehitlik mertebesine ulaşamaz. Şehidin, kul hakkı dışındaki bütün günahlarının kanının ilk damlasıyla bağışlanacağına dair hadisler bulunmaktadır. Bu bağışlanma, iman sahibi olan günahkâr bir şehidin de ümidi ve kurtuluş vesilesidir. ​Özetle, fasık veya günahkâr bir Müslüman, şehitliği gerektiren bir ölümle ölürse (Allah yolunda savaş, zulmen öldürülme, afetler vb.), imanı olduğu sürece şehitlik mertebesine ulaşabilir. Ehli bidat, şayet bid’ati onu dinden çıkaracak (tekfir edilecek) boyutta değilse, Ehl-i Sünnet tarafından kâfir değil, günahkâr Müslüman olarak kabul edilir. İmanı olan bir Müslüman, Ehl-i Bid’at veya fasık (büyük günahkâr) da olsa, eğer Allah yolunda cihad ederken öldürülürse, şehit olur. Ancak Müslüman olmayan (Gayrimüslim) bir asker, ne kadar yiğitçe savaşsa ve meşru bir sebeple ölse de, İslam hukukunun belirlediği dinî anlamda şehit olamaz. Zira şehitliğin en temel şartı iman ile ölmektir.