İslam dininde kural olarak ibadet karşılığında ücret almak caiz olmadığı için ilk dönem müçtehitlerince bu vazifeler karşılığında ücret almaya fetva verilmemiştir. İslam’ın ilk dönemlerinde ehil kişilerin çokluğundan dolayı, belli kişileri görevlendirmeye de ihtiyaç duyulmuyordu. Daha sonraları ilmi seviyenin düşmesi, farklı işlerle meşguliyetin artması gibi sebeplerle, mescitlerde sürekli bulunacak görevlilere ihtiyaç duyuldu ve bunlara geçimlerini sağlamaları için maaş ödenmeye başlandı. Bu vesileyle son dönem İslâm âlimleri, imamet, müezzinlik veya dini öğretme karşılığında ücret almayı, bu görevlerin sahipsiz kalmaması gerekçesiyle caiz görmüşlerdir.^[1] 

Diğer taraftan, bu görevliler, vaaz, irşat ve Kur’an öğreticiliği yanında, caminin ibadete açılması, ibadet için hazır tutulması, temizliği, bakımı, korunması gibi pek çok hizmet sunmaktadırlar. Dolayısıyla aldıkları ücret, bu dînî vazifelerin karşılığı olarak değil, başka bir işle uğraşmayıp, bekçi misâli kendilerini vazifeye haps etmeleri sebebiyledir. Zira bu dînî vazifeler sadece Allah rızası için yapılır. Bu nedenle bu hocaların aldığı maaşın mubah olabilmesi için mesai saatlerinde başka bir iş ile meşgul olmamaları gerekir. Ayrıca şayet çalıştığı kurumun yönetmeliğinde mesai saatleri haricinde de olsa başka bir kazanç yoluna başvurmama şartı varsa bu yönetmeliğe uymaları gerekecektir.

Kaynakça:

[1] İbn Nüceym, el-Bahr (Ali et-Tûrî’nin Tekmilesi), VIII, 33; İbn Âbidîn, Reddü’l-muhtâr, II, 60, 302