Abdest, boy abdesti, teyemmüm, namaz, oruç, zekât, keffâretler (oruç ve yemin keffâretleri gibi) ile diğer ibâdetler için niyeti dille söylemeye (telaffuz etmeye) gerek yoktur. İslâm âlimleri bu konuda ittifak etmişlerdir. Aksine âlimlerin ittifakıyla niyetin yeri, kalptir. Bir insan, kalbindeki niyetin aksine, hata edip diliyle yanlış niyet etse, kalbinden niyet ettiğine itibar edilir, diliyle söylediğine itibar edilmez. İslâm âlimlerinden hiç kimse bunun aksine bir şey zikretmemiştir. Ancak Şâfiî mezhebinin sonraki âlimleri buna aykırı bir görüş beyan edince, bazı Şâfiî âlimleri de bu konuda onları uymuşlardır. Fakat âlimler, dille niyet etmek müstehap mıdır? konusunda iki görüşe ayrılmışlardır:

İmam Ebu Hanife, Şâfiî ve Ahmed’in mezhebinden bazı âlimler: Dille niyet etmek, müstehaptır. Çünkü dille söylemekle niyet daha da pekiştirilmiş olmaktadır, demişlerdir. İmam Mâlik ve Ahmed’in mezhebinden bazı âlimlerle diğer bazı âlimler: Dille niyet etmek müstehap değildir. Çünkü bu, bid’attır. Ne Rasûlullah’tan (s.a.s.), ne de ashâbından böyle bir şey nakledilmiştir, demişlerdir. Yine, Peygamberimiz (s.a.s.), ümmetinden hiç kimseye diliyle niyet etmesini emretmemiş, müslümanlardan hiç kimseye de bunu öğretmemiştir. Şayet dille niyet etmek meşrû olsaydı, İslâm ümmeti her gün bununla mübtelâ olduğu halde, Peygamberimiz (s.a.s.) ve ashâbı bunu ihmal etmez, onu bu ümmete öğretirlerdi, demişlerdir.