Evli bir kadının, farklı şehirde yaşayan anne ve babasını ziyaret etme hakkı, İslam fıkhında hem sıla-i rahim yükümlülüğü hem de kocaya itaat (hukuk-u zevciyet) prensipleri çerçevesinde ele alınır. Evli kadının anne-baba ziyareti konusundaki fıkıhî hükümler ve deliller, ziyaretin “farz/vacip” düzeyinde bir gereklilik olup olmadığına ve kocanın iznine bağlı olup olmadığına göre farklılaşır. Ziyaretin sıklığı, anne-babanın durumuna ve şehirler arasındaki mesafeye bağlı olarak mezhepler arasında farklı yorumlanmıştır. ​Anne-babaya iyilik ve sıla-i rahimi korumak, farz bir ibadettir. Ancak ​kadın, evlendikten sonra evin reisi olan kocasına meşru konularda itaat etmekle yükümlüdür. Kocanın izni olmadan evden çıkmaması gerekir. Fakat fakihlerin büyük çoğunluğuna göre, sıla-i rahmin farz boyutunu yerine getirmek için kocanın izni şart koşulmaz. Bu durumlar şunlardır: Anne veya babanın bakıma muhtaç, hasta veya düşkün olması ve onlara bakacak başka kimsenin bulunmaması durumunda kadın, kocasının izni olmasa dahi evden çıkabilir ve onlara hizmet edebilir. Hatta bu durumda icap ederse ihtiyaç olduğu kadar yanlarında kalabilir (Fetâvâ-i Hindiyye, Bezzâziyye). Anne-babanın ölüm döşeğinde olması veya vefatı halinde, kadın kocasının iznine bakmaksızın onları görmeye gidebilir. ​Acak anne-babanın sağlıklı olduğu ve kadının evine gelebildikleri normal durumlarda, kadının evden çıkışı kocanın iznine bağlıdır.

Hanefî mezhebine göre; kadının anne-babasını haftada bir kez ziyaret etme hakkı olduğu kabul edilir. Koca buna engel olamaz. Ancak bu, anne-babanın yakın mesafede (aynı köy, kasaba veya şehir gibi) ikamet etmesi şartıyla geçerlidir. Anne-babanın uzak bir şehirde olması (sefer mesafesi), bu haftalık ziyaret hakkını ortadan kaldırır. Bu durumda ziyaret, kocanın iznine tabidir. Uzak şehirler söz konusu olduğunda, fıkıh alimleri ziyaret sıklığının örfen (geleneksel olarak makul olan) takdir edilmiş bir zaman ile müsaade edilmesi gerektiğini belirtir (İbn Hümam). Kadın, akrabalık bağlarını koparmayacak ve kocanın hakkını ihlal etmeyecek şekilde, örfün belirlediği makul sıklıkta ziyaret etmelidir. Örneğin, yılda bir veya iki kez makul bir süre kalacak şekilde ziyaret etmesi uygun olabilir. ​Sonuç olarak, farklı şehirde yaşayan evli bir kadının anne-babasını ziyaret etme sıklığı, kocanın iznine bağlı olmakla birlikte, bu izin sıla-i rahimi (akrabalık bağlarını) tamamen koparacak şekilde kısıtlanamaz. Koca, kadının akrabalık bağlarını koparmayacak bir sıklıkta ziyarete izin vermelidir. İki şehir arasındaki mesafe sefer ve mahrem gerektirdiğinden, bu sıklık haftalık değil, yılda bir veya iki kez makul bir süre kalacak şekilde, örfün belirlediği ölçüde olmalıdır. En ideal olanı, ahlaki ölçülerle ve karşılıklı rıza ile bir denge kurulmasıdır.