İslâm’ın özünde, boşanmış veya dul kalmış bir kadının baba evine dönmesi ayıp veya utanç verici bir durum değildir. Ayıp sayan anlayış, İslâmî olmayan yerel ve geleneksel toplumsal baskılardan kaynaklanır. İslâm, kadının haklarını ve onurunu korur. Boşanma veya dul kalma, bir kusur değil, hayatın bir gerçeğidir. Kadının, hayatını yeniden kurabilmesi için en güvenli liman, ailesinin yanıdır. İslâm’da, boşanmış veya dul kalmış kadının nafakası (geçimi), öncelikle kendi mallarından, sonra ise babası, erkek kardeşleri veya amcaları gibi bakmakla yükümlü olan en yakın akrabalarına aittir. Baba evi, bu sorumluluğu yerine getirecek doğal yerdir. Bir durumun “ayıp” olup olmadığını İslâm belirler. İslâm, meşru bir hakkı kullanmayı ayıp saymaz. Eğer bir toplum, dinin meşru gördüğü bir durumu ayıp sayıyorsa, bu, İslâm ahlakına aykırı bir geleneksel baskıdır. Özetle, boşanmış veya dul kalmış kadının baba evine dönmesi, İslâm fıkhına göre tamamen caiz ve meşrudur, asla ayıp değildir. Bu durumda ne kadın ne de ailesi herhangi bir vebal taşımaz. Bu durumu ayıplayan veya utanç verici gören anlayış, dinî değil, kültürel ve geleneksel bir bakış açısıdır. Müslüman, dinin hükümlerini kültürel baskıların önüne koymalıdır.