Mâlikîler, zulüm gören kadının hem hâkime müracaat ederek ayrılmak talebinde bulunabileceğini, hem de eşlerin arasını ıslah için görev alan hakemlerin, kocanın vekâlet vermesine gerek kalmadan tefrîk haklarının bulunduğunu söylemişlerdir.^[1] Hanefî ve Şâfiîler ise, hakemlerin boşama yetkisinin ancak koca tarafından kendilerine boşama vekaleti verilmesi halinde söz konusu olabileceğini belirtmişlerdir.^[2]

1917 tarihli Osmanlı Aile Hukûku Kararnamesi, Mâlikî mezhebinin ictihadını benimsemiş ve konuyla ilgili olarak şu düzenlemeyi yapmıştır: Eşler arasında geçimsizlik çıkıp da mahkemeye müracaat edildiğinde mahkeme, her iki taraftan birer hakem tayin eder. Hakemler eşlerin arasını düzeltemezse ve kusur da kocada bulunursa hâkim, karı-kocayı ayırır. Hakemlerin vereceği kararlar kesindir ve onların değerlendirmelerine göre hâkimin vereceği tefrîk hükmü bir bâin talâk sayılır. Aralında resmi nikah bulunmayan kimseler ise; taraflar arasında anlaşmazlık bulunan kimselerin davalarına bakan gayri resmi hakem heyetlerine baş vurarak çözüm arayabilirler.

Kaynakça:

[1] İbn Rüşd, Bidâye, II, 99
[2] Şâfiî, el-Ümm, V, 494-495; Cassâs, Ahkâmü’l-Kur‘ân, III, 154; bkz. Şirbînî, Muğni’l-muhtâc, III, 344-345